tGENTeneeRke van de Mekong

Gary Moore - That's Why I Play The Blues

Documentaire naar aanleiding van het 25 jarige Jubileum Moeder Gods Kerk...

Published on 26 Feb 2015 Syrisch Orthodoxe Kerk Amsterdam (Moeder Gods Kerk) Een Herboren Monument aan de Keizersgracht Documentaire naar aanleiding van het 25 jarige Jubileum

Mémoire Rouge et Noire / Een expat droomt 02 02 2017

Deze lichting studenten is de laatste categorie vijfdejaars, die tijdens het stagejaar in aanmerking komen voor een onderwijs bevoegdheid, zonder afzonderlijke toets hiervoor te moeten doen.

De student die ik sprak is een geluksvogel. Hij kreeg uitzonderlijk toestemming om zijn lerarenstage te lopen in zijn voormalige middelbare school. Dat is 300km van de universiteit van Nakon Panom. Aanvankelijk had de stagedocent de stageplaats afgewezen omdat hij dat te ver vond voor een stage controle bezoek.. Pas nadat door een hoop gedonder gebleken was dat hij veel meer studenten had, dan stageplaatsen, werd de stageplek toch aanvaard.

Dus de student start zijn brommer in Pak Khad en knort 5 uren naar de unief. Daar krijgt de student bevel om 13 pasfoto's te laten maken in het ceremoniële uniform. De fotograaf heeft "de mantel" klaar hangen.

Enkele minuten later moet de student 24 foto's betalen, omdat hij er 13 besteld had en ze per 12 verkocht worden. Thaise academische rekenkunde...niet ten nadele van de fotograaf en de unief medewerker, die het contract heeft afgesloten!

Mémoire Rouge et Noire / Een expat droomt 01 02 2017

Het was druk in het postkantoor van Nongkhai, want de nieuwe postzegel collectie 2017 werd er voorgesteld. Albert geraakt in gesprek met de directeur van de grote grensregio. Hij vertelt hem dat hij gewoond en gewerkt heeft in België en Nederland en alle grote Europese musea heeft bezocht. Vast programma onderdeel was een bezoek aan de winkel, op zoek naar postkaarten met reproducties.

Maar dan moet je inmiddels een grote verzameling hebben, oppert de directeur. Heb je een scheepskist vol op zolder?

Nou nee glimlacht Albert, ik ging ook in al die steden postzegels kopen en verzond direct alle kaarten aan de familieleden, die ik miste.
Dat vind ik een goed idee antwoord de directeur. Ik heb stage gelopen in hoofdpostkantoor Rotterdam op de afdeling buitenland, een heel bijzondere kans voor mij om iets van Europa te zien.

Ooh, daar heeft de vader van mijn Nederlandse vrouw gewerkt, waarna de voormalige stagiair een foto uit zijn portefeuille laat zien. Albert wenkt zijn vrouw, die aan de andere kant van het kantoor rondkijkt.

Op het moment waarop hij haar wil voorstellen aan de directeur, knipt zijn Thaise vriendin het licht aan in de slaapkamer! De postzegel is niet meer nodig...

Stan Getz & Joao Gilberto - Getz/Gilberto (1963)

Published on 31 May 2012 Jazz y Bossa, Bossa y Jazz fundidos en uno, haciéndose el amor mutuamente. Una mezcla perfecta. Joao Gilberto, el creador del Bossa, se une a uno de los máximos exponentes del jazz mundial y un saxofonista magnífico Stan Getz, para hacer uno de los mejores álbumes hechos jamás. El álbum Getz/Gilberto, ganó dos premios Grammy en 1965, el de mejor álbum y el de mejor single, superando a Los Beatles con su tema "A Hard Day's Night". Esto fue sin duda una victoria para el jazz y la bossa-nova y derivó en la propagación de esta música entre millones de personas, allanando el camino para que la música brasileña y sus instrumentos se sumaran al jazz. Temas 1. Girl From Ipanema 2. Doralice 3. Para Machuchar Meu Coracao 4. Desafinado 5. Corcovado (Quiet Nights Of Quiet Stars) 6. So Danco Samba 7. O Grande Amor 8. Vivo Soñando (Dreamer) Músicos Antonio Carlos Jobim (piano) Astrud Gilberto (vocals) Joao Gilberto (vocals, guitar) Milton Banana (drums) Stan Getz (tenor saxophone) Tommy Williams (bass)

Brel / La valse a mille temps ©vertaling Roland de Smet

Brel / La valse a mille temps ©vertaling Roland de Smet / De wals der 1000 maten

Tijdens de eerste maat van de wals

Helemaal alleen, je glimlacht al

Tijdens de eerste maat van de wals, ben ik alleen, maar ik zie je

Parijs, dat de maat slaat

Parijs, dat ons gevoel leidt

Parijs, dat de maat slaat, fluistert zacht tegen mij

Een wals in driekwartsmaat

Die zich de tijd gunt

Die zich omwegen gunt in de richting van de liefde

Ooh, wat is het charmant

Een wals in vierkwartsmaat

Daarop is het moeilijk om te dansen

Maar nog steeds even charmant

Als een wals in driekwartsmaat

Een wals van twintig jaar

Schept nog meer verwarring

Maar is veel charmanter

Dan een wals in driekwartsmaat

Een wals van twintig jaar

Een wals van honderd maten

Een wals van honderd jaren

Een wals wordt gehoord op elk kruispunt in Parijs

Dat door liefde in lente wordt omgetoverd

Een wals van duizend maten

Een wals van duizend jaren

Een wals heeft de tijd genomen, om twintig jaar geduld te oefenen

Omdat jij twintig jaar bent

En ik twintig jaar ben

Alleen een wals van duizend maten

Biedt aan geliefden

Driehonderd drieëndertig maal de kans

Om een roman op te bouwen

Tijdens de tweede maat van de wals, zijn we samen en ben jij in mijn armen

Tijdens de tweede maat van de wals

Tellen we beiden de maten mee

Parijs, dat de maat slaat

Parijs, dat ons gevoel leidt

Parijs, dat de maat slaat, doet ons samen neuriën

Tijdens de derde maat van de wals

Walsen we ten slotte alle drie samen

Tijdens de derde maat van de wals

Ben jij er, is de liefde er, ben ik er

Parijs, dat de maat slaat

Parijs, dat ons gevoel leidt

Parijs, dat de maat slaat, viert eindelijk zijn vreugde

Nongkhai 11 09 2016 herzien 31 01 2017 ©Roland de Smet

Mémoire Rouge et Noire / Een expat droomt 30 01 2017 (2)

Vandaag is Jan Verroken 100 geworden. Zijn leven lang een invloedrijk politicus. Franstaligen zeiden: " c'est le duuvel qui parle". Vlaams nationalisten vonden hem vaak een lafaard. Hij streed voor meer zelfbeschikking, maar was altijd trouw aan "de instituties"...

Hoe dan ook veel besproken. Nu nog steeds 2000 volgers op Twitter.

Gevraagd naar het beeld dat hij heeft van Obama, dacht hij aan een onderpastoor. Ik vind dat zeer treffend omschreven. Uitzichtloos positief praten, maar ondertussen voortdurend toespelingen maken op ras en religie, als bronnen van energie en hoop. Maar wel fanatiek de Clintons steunen, die privé leven als tegenpolen van sociale rechtvaardigheid en solidariteit.

Over Trump zei hij, dat hij zichzelf te graag ziet. Mooi raak, vind ik dit. Hij lijkt in ieder geval een koers te varen, zoals hij beloofd heeft te zullen doen. Je zou dus kunnen zeggen dat Amerika de leider heeft die het eigenlijk wil...althans voor nu.

Maar het allerbelangrijkste is toch, hoe Europa traagjes tracht te reageren op de grote sprong voorwaarts/achterwaarts aan de andere kant van het kanaal. Als Europese leiders machteloos blijven praten, zouden ineens miljoenen kiezers hun boosheid kunnen uiten...

Mémoire Rouge et Noire / Een expat droomt 30 01 2017 (1)

Het is 6 uur. Tijd voor de ochtend wandeling.

De honden stuiven het hek uit, naar de tempelpoort, die grenst aan het urnenveld. De betonnen palen van de ontvangsthal tekenen scherp af tegen de bleke hemel. Er zweeft een enorme brok mist over de Mekong, klaterend verlicht door het maanlicht.

Het lijkt alsof de volle maan een beetje meewarig sputtert.
"Gisteren zeiden jullie dat ik werd opgegeten door een kikvors, want zo noemen jullie mijn verduistering, maar zie, hier is mijn kracht over de rivier. Ik ben hoog verheven in Laos, kijk maar achterom, naar dat zwakke zonnetje in Thailand. Prettige dag toegewenst, ik kom vanavond terug in mijn volle glorie."

Ik moet aan Brel denken.

"In de ochtend is er zoveel mist in de havens

Als er meisjes zijn in de harten van de matrozen.

Er zijn zoveel wolken die hoog boven de einder reizen

Als er vogels vliegen door het zwerk."

Nongkhai 30 01 2017 ©Roland de Smet

Mémoire Rouge et Noire / Een expat droomt 13 12 2016

Een monnik die in een vorig leven arbeider was in een wijngaard in de buurt van Nice, nodigt mij geregeld uit voor de thee. Er zijn te weinig Franssprekende bezoekers in de tempel. Op tweede kerstdag heeft hij de belofte aan zijn moeder volbracht, treedt na 1 jaar uit en keert terug naar zijn zuid Franse leven met een nieuw Trijntje en een jong Wijntje. Gisteren kwam de Nobelprijs ter sprake. Hoe vindt je dat nou, dat een zekere "Bobby Dyloni", een Toscaanse wijnboer, die vroeger met zijn gitaar op alle New Yorkse straathoeken stond te zingen, de hoogste onderscheiding krijgt, vroeg hij mij met een lichtjes opgetrokken rechter mondhoek. Ik antwoordde met een knipoog dat hij zeker in aanmerking kwam voor de prijs van "Le nouveau riche est arrivé". Maar wat doen we met Brel glimlachte hij. Ik weet niets van dit alles, kaatste ik terug, maar ik weet wel...als Brel de passie preekt, wijnboer pas op jouw dochter.

Nongkhai 13 12 2016
©Roland de Smet