Dansen in de zondvloed

De docent sociologie van de Gentse rijksuniversiteit zei 40 jaar geleden dat het interviewen van een sleutelfiguur soms een uitstekende bron van kennis kan zijn...en dat moet toch niet te moeilijk zijn, voegde hij er een beetje venijnig aan toe. Om daarna fijntjes te vervolgen met...maar die sleutelfiguur moet wel met zorg gekozen worden he! Die halve toon te hoog van dat laatste woord verraadde dat het een examenvraag zou worden.

Toen vanmorgen de twittervraag binnenrolde “ja maar wat merk je nu zelf van die zondvloed?” dacht ik meteen aan de vestigingsmanager van “onze” Tesco. Maar voldoet hij aan de criteria voor de sleutelfiguur? Hij is sinds de opening-anderhalf jaar geleden-de eindverantwoordelijke. Hij is goed opgeleid en spreekt Engels op hoger management niveau. Het is een lastige winkel omdat hij werkt voor een typische roodhemden provinciestad waar de verbouwing van rijst nog steeds beeldbepalend is. De daarbij behorende cultuur is niet de soepelste der werelden. Ook privé is de manager een stabiel persoon: hij huurt een bungalow bij een vriend, zodat we ook een informeel beeld hebben. Oef, geslaagd voor sociologie.
We kunnen van wal steken met ”wat merk je zelf van de overstromingen?”.

Er zijn veel ongemakken zoals bestellingen die niet of te laat aankomen. We hadden een paar dagen geen water, later konden we water gerantsoeneerd verkopen en ons hoofdkantoor importeert nu water uit Maleisië, wat voordien werd tegengewerkt door de douane. Hoewel er enorme hoeveelheden rijst liggen te rotten rond Bangkok, konden wij blijven leveren uit voorraad, zelfs 3 soorten Jasmin! We zaten een paar dagen zonder suiker, maar verkopen nu 3 kg per klant. Ook de melk is terug van een paar dagen weggeweest. Noedels zijn niet aan te slepen, een uur na openingstijd zijn de rekken leeg: dit komt omdat noedels als reserve voedsel wordt beschouwd. Palmolie is ook een probleem-niet alleen omdat het een basismiddel is in de Thaise keuken-maar ook omdat veel Lao het komen opkopen: de Thaise regering subsidieert en het kan dus met grote winst per langstaartboot over de Mekong gebracht worden.

Het is een opvallende dans der tegenstellingen: sommige rekken waren dagenlang leeg. Maar op de gangpaden tussen andere schappen struikelden de klanten over de dozen, omdat de vakkenvullers niet kwamen opdagen. Gelukkig verkoop ik geen pompen, zoals mijn collega’s van de hypermarkten in de provinciale hoofdvestigingen.

Ik hoop dat de slachtoffers van de zondvloed de strijd volhouden, om daarna weer te kunnen dansen, dit keer de dans der solidariteit.