Joe Dassin / L été Indien / ©vertaling Roland de Smet

L été Indien / Joe Dassin / traduction néerlandaise / Nederlandse vertaling / De Indische zomer*


Nooit was ik zo gelukkig als die ochtend
waarop we op het strand liepen
net zoals nu in de herfst.
Het was een heerlijke herfst
zoals je die uitsluitend meemaakt in Noord Amerika.
Ze noemen hem daar de Indische zomer.
Het was gewoon onze zomer.
In jouw lange jurk leek je op een aquarel van Marie Laurence.
Ik weet het nog, ik herinner me heel goed wat ik die ochtend heb gezegd,
een jaar geleden, het lijkt een eeuwigheid geleden.


We zullen gaan waarheen jij wil, wanneer jij wil.
We zullen van elkaar houden, zelfs na de dood van de liefde.
Het hele leven zal zijn als deze ochtend, in de kleuren van de Indische zomer.


Vandaag is die ochtend in de herfst ver weg, maar het voelt alsof hij teruggekomen is.
Ik denk aan jou, waar ben je, wat doe je? Besta ik nog voor jou?
Ik kijk naar die golf, die nooit de duinen zal bereiken.
Kijk, zoals de golf loop ik achteruit.
Zoals de golf ga, ik in het zand liggen en denken aan vroeger.
Ik herinner mij het hoogtij.
De zon en het geluk dalen in de zee.
Het is een leven geleden, een eeuw geleden, een jaar voorbij.
We zullen gaan waarheen jij wil, wanneer jij wil…


* aanvullend intro voor radio Weesp

Het Noord Thaise regenseizoen begint een maand eerder en duurt een maand langer dan de Europese zomer. De regentijd brengt niet alleen stormende nattigheid en windloze benauwde luchten, maar ook knisperende heldere dagen.
Het is 8u in de ochtend, ik sta op de Thaise oever van de Mekong, de zon brandt 27 graden in mijn nek, de koele wind suist rond mijn zonnehoed als de frisse staart van de nacht. Het metershoge gras neigt naar links, in de richting van Nongkhai Voor mijn ogen glijdt duizend meter water, geboren in Tibet, onderweg naar de Vietnamese delta.
De perfect belichte overkant wordt Laos genoemd, diepgroen bomen in de vorm van reuze paddenstoelen. De rijen natuurlijke schoonheden worden afgewisseld door witte kaatsende muren  van tempels en huizen, de passende voorgrond voor de blauwe bergen in het reservaat.
De Indische zomer is gratis uitgerold voor de fotograaf, wachtend op de zonsondergang over 10 uren. Wat de foto man in het duister tegen het lijf loopt, staat niet beschreven in het chanson van Joe Dassin!


©tGENTeneeRke Roland de Smet
Nongkhai 19 09 2014 herzien 29 01 2017

Brel / La Foire / ©vertaling Roland de Smet


La Foire / Jacques Brel / ©traduction néerlandaise Roland de Smet / De Kermis*

Ik hou van de kermis, waar je voor 3 cent
je hoofd dol kan laten draaien
op de tonen van stomme muziek
in de molens met rosse paarden.

De lampionnen spuwen hun stralen door het uitspansel
aangelijnd in even getallen
zoals de wenkbrauwen van een reus.
De molens draaien
ze draaien zonder dralen
ze slokken al ons geld op
om ons een beetje blij te maken
om de mensen een beetje te doen dromen.
Het stinkt naar het vet waarin de frieten dansen
het stinkt naar frieten in papieren zakken
het stinkt naar smoutebollen die we vlug wegslikken
het stinkt naar de oliebollen etende mens.
Overal zie ik huppelpasjes van de koppeltjes richting dansvloer
maar ik ga niet dansen want grootmoeder zei die mode te mijden.

Wanneer je geen geld meer hebt
om je de kop dol te laten draaien
op de tonen van stomme muziek
in de molens met rosse paarden
dan struin je terug naar huis
met de blik naar de hemel
terwijl je jezelf afvraagt of er niks beters bestaat.

* aanvullend intro voor radio Weesp

In het midden van de Gentse studenten wijk, stond de jaarlijkse kermis, die wij de Foor van Sint Pieters noemden. Als tiener dwaalde ik er, verwonderd over zulk ruig gedonder, gegrepen door de ruwheid van de kermisknechten en de sluwheid van de lokkende deernen. De klandizie behoorde tot wat mijn moeder “speciaal volk” noemde. Op school noemden wij het werkvolk van de kermis “foorkramers”. Een medeleerling vroeg zich af waar dat volk toch vandaan kwam, of ze misschien meegekomen waren met de zigeuners uit Het Oosten.
Het zijn mijn kleinzoons, die nu op de kermis dwalen. De smoutebollen van de Gentse Foor noemen ze Amsterdamse oliebollen. Zelf ben ik een dwaallicht geworden in het Verre Oosten, twee generaties, twee werelden, een ruig vermaak voor jong, een grijze herinnering voor oude verbeeldingskracht.

Nong Khai 20 09 2014 herzien 29 01 2017
©tGENTeneeRke@gmail.com/Roland de Smet