Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
Gebeld door de dood / VUmc door rood?
Gebeld door de dood / VUmc door rood?
Op zaterdagochtend 3 december 2011 om 6 uur in de ochtend belt de specialist vanuit zijn stulpje aan de Vinkeveense plas. Kom naar het VUmc, want om 11 uur arriveert een donornier voor u. Toos en de prof schudden elkaar de hand. Ze komt in aanmerking voor directe transplantatie. Ze vertelt dat haar vriend jarig is en de prof gekscheert, dat het een mooi verjaardagscadeautje is.
Een half jaar later is Toos dood, gecremeerd en bijgezet. Haar partner is boos, omdat hij als reactie op zijn klacht, van de prof alleen maar te horen krijgt, dat ze gewoon pech heeft gehad. Haar partner is woedend om de ellendige behandeling op de nefrologie afdeling.
Hier in Nong Khai is Toos dichtbij, niet alleen door de foto (2005) met haar voor de vertrekhal van Schiphol. Omdat de foto boven de eettafel hangt, ziet ze niet alleen mijn dagelijkse Thaise rijstmaaltijd, maar doet ze me ook terugdenken aan de vegetarische stoofpot, die ze mij bereidde tijdens mijn jaarlijkse bezoek aan het Amsterdamse consulaat van Thailand. Ze zou vandaag 56 worden. Morgen (zaterdag 23juni 2012) staat het hele verhaal (door medisch journalist Rene Steenhorst) in de Telegraaf.
Nong Khai, vrijdag 22 juni 2012
aanvulling 09 10 2012
In september 2012 beschrijft de NRC de gang van zaken bij de nefroloog en de puinhoop op de IC.
Bovendien doet de Inspectie voor de Gezondheidszorg een paar invallen en neemt dossiers in beslag. De bezwaarcommissie van de VU weigert een oordeel te geven over de klacht van haar partner...want de hooggeleerde dames en heren willen wachten op het oordeel van de IGZ. De kwestie zal vermoedelijk nog een poos dooretteren, en het aantal klachten toenemen. Maar de toplui van het VUmc blijven voorlopig elkaar de tent uitvechten.
Baan Farang Kitchen
Toen het restaurant geopend werd in Toms RESORT deed al snel het gerucht de ronde, dat uitsluitend westerlingen welkom waren-omwille van het woord Farang in de naam...
Dus toen het Tom ter ore kwam via zijn Thaise vrouw, spoedde hij zich direkt naar het gemeentehuis om de naam te veranderen in Palm Tree Garden Restaurant!
En nu dubbel aantal bezoekers.
In Thailand is niks wat het lijkt, zeggen veel Farang hier.
Dus toen het Tom ter ore kwam via zijn Thaise vrouw, spoedde hij zich direkt naar het gemeentehuis om de naam te veranderen in Palm Tree Garden Restaurant!
En nu dubbel aantal bezoekers.
In Thailand is niks wat het lijkt, zeggen veel Farang hier.
Georges Moustaki / Chanson pour elle (1974) / vertaling
Lied voor haar (1974) / Georges Moustaki
Hij is geboren in een familie van Italiaanse joden , die op Korfoe woonde. Zijn ouders verhuisden naar Alexandrië, waar ze een boekhandel openden. Thuis spraken ze Italiaans. De kinderen spraken Arabisch op straat. Maar Georges en zijn zussen werden naar de Franse School gestuurd, waar de kinderen met elkaar behalve Frans, ook Grieks, Italiaans, Armeens, Engels en Maltees spraken.
Toen hij 17 werd kreeg hij toestemming van zijn ouders om in Parijs te gaan leven. Hij werd er boekverkoper. Een jaar later ontmoet hij Georges Brassens in een cabaret: het heeft zijn leven een andere wending gegeven. Al dan niet met zijn gitaar onder de arm ontmoet hij alle belangrijke sterren en schrijft chansons voor onder andere Dalida, Francoise Hardy, Barbara, France Gall en Yves Montand.
Het onvergetelijke Milord schreef hij in 1959 voor Edith Piaf, toen ze zijn vriendin was. Milord werd, tijdens de zestiger jaren, in Nederland en Vlaanderen vaak gezongen door Corrie Brokken.
Ze bedrijft niet de liefde, ze houdt echt van je
Ze loopt niet, maar ze danst
Ze praat niet , maar ze zingt
Ze verleent je geen gunst, maar ze offert zich op
Ze huilt niet, maar ze lijdt
Ze droomt niet, maar ze zweeft
Ze doet niet alsof ze leeft, ze vraagt niks, maar ze neemt.
Ze huilt niet, maar ze lijdt
Ze droomt niet, maar ze zweeft.
vertaling RdS
Phon Phisai 29 06 2012
Jacques Brel / Demain l'on se marie (1958)
Morgen zullen we trouwen.
Omdat we morgen gaan trouwen, laten we hetzelfde liedje leren.
Omdat morgen het leven begint, zeg me wat we zullen zingen.
De liefde zal ons levenslied doen wiegen, dat we samen zullen zingen.
De liefde zal, zo jij het wilt mijn lief, de nederige smid zijn van ons leven.
We zullen onze ogen dwingen om niets anders te zien dan het mooie in elk voorwerp.
We zullen onze ogen dwingen om hoopvol voor ons twee te zijn, we zullen ze een een roos schenken.
Omdat we morgen gaan trouwen, laten we hetzelfde liedje leren.
Omdat morgen het leven begint, vertel me waarheen we zullen gaan.
We zullen de poorten naar het Oosten door onze glimlach doen opengaan.
We zullen afdwingen dat de glimlach der mensen, hun verzuchtingen doet vergeten.
Omdat we morgen trouwen, laten we de deuren openen voor deze liedjes.
Omdat we morgen trouwen, laten we hetzelfde liedje leren.
vertaling RdS
Phon Phisai 05 10 2012
Jacques Brel / Je ne sais pas (1958) (vertaling: Ik weet niet waarom)
Ik weet niet waarom de regen
van de dakpannen afstroomt,
waarom de zware donkere wolken
onze contreien opzoeken.
Ik weet niet waarom de wind
zich tijdens heldere ochtenden vermaakt
door de lach van de kinderen
en het gebeier van de klokken rond te strooien.
REFREIN
Daarover weet ik helemaal niets,
maar ik weet wel dat ik nog steeds van je hou.
Ik weet niet waarom de route
me naar de stad leidt
met kille dwaalsporen
van populier naar populier.
Ik weet niet waarom de sluier
van ijzige mist, die me begeleidt,
me doet denken aan kathedralen
waar voor dode liefdes wordt gebeden.
REFREIN
Ik weet niet waarom de stad
zijn vestingswallen opent
om mij breekbaar tussen haar geliefden
te laten glijden in de regen.
Ik weet niet waarom deze lieden
om beter mijn nederlaag te aanschouwen
om beter mijn begrafenis te kunnen volgen
hun neuzen tegen de ramen drukken.
REFREIN
Ik weet niet waarom deze straten
zich een voor een voor me openen,
maagdelijk koud en kil en naakt.
Niets anders dan mijn stappen en geen maan.
Ik weet niet waarom de nacht,
me bespelend als een gitaar,
mij dwingt om hier voor dit station
te lopen janken.
REFREIN
Ik weet niet om welk uur
de droeve trein naar Amsterdam vertrekt,
waarin een koppel reist
waarvan jij de vrouwelijke helft bent.
Ik weet niet naar welke haven
vanuit Amsterdam, het grote schip zal varen,
dat mijn hart en lichaam verbrijzelt.
Onze liefde en mijn toekomst,
van dat alles weet ik niets,
maar ik weet wel, dat ik nog steeds van je hou.
Phon Phisai 06 10 2012
RdS
Is het leven van de expat saai? (9)
In juli schuift de zon pas om 19 u over de Mekong, ondertussen de reusachtige bomen aan de Laotische overkant onderdompelend in een diepzwarte grens. De honden kozen de weg terug naar straatje 9. In de nastralende dag van 33 graden komt een kampeerbus aangerold. Een slanke slungel met zompige zonnehoed komt uit het gevaarte gezakt en spreekt me aan in het Engels met vette Duitse resten.”
“He, mooie plek hier. Ik ben kamperbouwer in Indonesië, maar ik verblijf een groot deel van het jaar in Thailand. Je weet vast wel, waar ik een grote werkplaats zou kunnen inrichten. Ik wil er ook een boot bij hebben, want ik zie er brood in om toertjes over de rivier te organiseren voor de avontuurlijke backpackers. Die smijten met geld tegenwoordig, dat is de nieuwe vorm van onnozele luxe verveling, het enige wat je moet doen, is je handel uniek voor wereldreizigers noemen. Haha, heb ik van die Hollander gelernt, die hebben in Bangkok een exclusief reisbureau: ze liegen zich een breuk, want als je bij ons boekt kan je zaken zien, die niemand kent,zo praten zij alsmaar. Ik ben gaan kijken met smoes daar...ze verpatsen dezelfde toertjes als die tenten voor Jan Pet, maar dan voor tien keer de prijs. Ze zetten types van het Gooi in een limousine met chauffeur en plempen elke avond een fles namaak champagne op het hotelbed,gieten glas vol sinaassap bij aankomst,zetten bloemetjes op tafel en mooi meisje bij de balie. Ik zag trouwens oud wijf van "RTL fernsehen" daar naar binnen schuiven...”
“Ah jah, die plek moet tenminste 200 vierkante meter groot zijn, want ik heb al zes campers in voorraad voor de Thaise markt. Er moeten ook 10 slaapplaatsen zijn, want ik werk met Filipinos, die hier met toeristenvisum zijn: ze komen en gaan om de 2 weken, dus die immigratie mannen kunnen me niks maken. Ik maak natuurlijk goede prijs, 150.000 euro, de helft von Deutschland. Echt goeje koop, want je weet wel hoe moeilijk het is om hier speciale vergunning blauw kenteken te krijgen voor publiek transport.”
De honden begonnen te blaffen van ongeduld en ik slofte weg naar mijn borrel op mijn terras. Na de eerste slok mompelde ik tegen het glas: die malloot weet niet dat ik als ervaren kampeerauto liefhebber hetzelfde plan met mijn Vietnamese verzekeraar had besproken en dat wij het voor minder dan de helft kunnen...zonder Filipijnse vluchtroute.
Nong Khai 14 07 012 RdS
“He, mooie plek hier. Ik ben kamperbouwer in Indonesië, maar ik verblijf een groot deel van het jaar in Thailand. Je weet vast wel, waar ik een grote werkplaats zou kunnen inrichten. Ik wil er ook een boot bij hebben, want ik zie er brood in om toertjes over de rivier te organiseren voor de avontuurlijke backpackers. Die smijten met geld tegenwoordig, dat is de nieuwe vorm van onnozele luxe verveling, het enige wat je moet doen, is je handel uniek voor wereldreizigers noemen. Haha, heb ik van die Hollander gelernt, die hebben in Bangkok een exclusief reisbureau: ze liegen zich een breuk, want als je bij ons boekt kan je zaken zien, die niemand kent,zo praten zij alsmaar. Ik ben gaan kijken met smoes daar...ze verpatsen dezelfde toertjes als die tenten voor Jan Pet, maar dan voor tien keer de prijs. Ze zetten types van het Gooi in een limousine met chauffeur en plempen elke avond een fles namaak champagne op het hotelbed,gieten glas vol sinaassap bij aankomst,zetten bloemetjes op tafel en mooi meisje bij de balie. Ik zag trouwens oud wijf van "RTL fernsehen" daar naar binnen schuiven...”
“Ah jah, die plek moet tenminste 200 vierkante meter groot zijn, want ik heb al zes campers in voorraad voor de Thaise markt. Er moeten ook 10 slaapplaatsen zijn, want ik werk met Filipinos, die hier met toeristenvisum zijn: ze komen en gaan om de 2 weken, dus die immigratie mannen kunnen me niks maken. Ik maak natuurlijk goede prijs, 150.000 euro, de helft von Deutschland. Echt goeje koop, want je weet wel hoe moeilijk het is om hier speciale vergunning blauw kenteken te krijgen voor publiek transport.”
De honden begonnen te blaffen van ongeduld en ik slofte weg naar mijn borrel op mijn terras. Na de eerste slok mompelde ik tegen het glas: die malloot weet niet dat ik als ervaren kampeerauto liefhebber hetzelfde plan met mijn Vietnamese verzekeraar had besproken en dat wij het voor minder dan de helft kunnen...zonder Filipijnse vluchtroute.
Nong Khai 14 07 012 RdS
Een vroege ochtendwandeling
Vandaag een extraatje:een koppel zestigers van Chinese komaf groeten en informeren naar mijn “biznus”. Ze kijken verbaasd na mijn antwoord, dat ik 7 jaar geleden gestopt ben. De man grinnikt, de vrouw zet door en vraagt met lichte argwaan, hoe ik de dag doorkom.
Vandaar mijn relaas over de dag die heden heet. Van 7 tot half negen koffie met (S&P)cake en de kranten, twee Vlaamse(de Standaard en De Morgen), twee Nederlandse(NRC en de Volkskrant) en twee Thaise(Bangkok Post en The Nation). Dan is de tijd aangebroken voor een ontbijt met Duits volkoren brood, (Friesland)melk en (Lipton)thee, gevolgd door tuinwerk.
Het tweede deel van de ochtend heb ik besteed aan grasduinen door technische magazines(Webwereld, Tweakers, Hardwareinfo) omdat mijn kabelaar(3BB) mij heeft opgewaardeerd naar 12Mb. Alsof de router het geroken had, begon hij meteen kuren te ontwikkelen. Mijn keuze is gevallen op de Netgear4500, maar die blijkt in Nong Khai nog niet leverbaar. Ik heb hem besteld op het adres van mijn zoon in NL...
Van 12 tot 13u doe ik toestelgym met de blik op Telematin via France2, een luchtig overzicht van het nieuws. Daarna heb ik een noenmaal en aansluitend platte rust verdiend. Vanmiddag heb ik door en om het stadje getuft op mijn Yamaha ter voorbereiding van een interview voor mijn blog. Ik heb mezelf beloond met chocolade ijs overgoten met cornflakes.
Om 17u zijn de honden weer aan de beurt voor een tocht langs de oever. Na het avondmaal voor mens en dier, spurt ik naar mijn computer:mailen en bloggen.
Het is tegen achten, ik heb beloofd dat ik mijn dagrapport naar de vroege wandelaars zou sturen via het dorpsnet, dat wil zeggen dat de buurvrouw-die-altijd-om-een-praatje-verlegen-zit, een print met de Engelse vertaling naar het resort van de Thaise Chinezen brengt...terwijl ik mijn dag afrond met gesloten ogen en een zachte malt op mijn donkere terras. Want morgen om 6u blaffen de honden...
Phon Phisai 11 07 2012 RdS
Zeven jaar later aan de ontbijttafel
Zeven jaar later aan de ontbijttafel.
Zeven jaar geleden tijdens het ontbijt, belde een vriend om mij te melden, dat er slecht nieuws op de radio was. Ik had net mijn allerlaatste werkdag achter de rug en de avond ervoor zes grote stapels in de woonkamer aangericht. Die moesten na de koffie in evenveel koffers gepropt en naar de goederenverzending op Schiphol gereden. De tickets naar Thailand had ik al op de binnenzijde van de voordeur geprikt. De tsunami bracht me niet van de wijs, ik kende de badplaatsen waar de natuur uit zijn voegen aan het barsten was. Ik wist hoe snel het leed vergeten wordt: ik wilde mijn plan doorzetten: liever daar gaan helpen, dan mijn droom te verzaken.
Tijdens vakanties in Pukhet was mij opgevallen, dat veel Thaise jongedames informeerden naar mijn inkomen, prompt gevolgd door de mededeling dat ze geld naar huis moesten sturen. Ik werd geregeld uitgenodigd om de familie in het noordoosten te bezoeken; het bleek in veel gevallen om alleenstaande moeders te gaan, die hun kind (eren) hadden moeten achterlaten bij oma. Hun maandelijkse overschrijving was noodzakelijk om de uitgebreide familie te onderhouden. Soms werd gesuggereerd, dat het erf groot genoeg was om een huisje te bouwen. Dat leek mij geen goed idee, omdat je dan echt in familieverband leeft, dat was ik niet gewend. Een ander bezwaar in deze Isaan dorpen, was het gebrek aan comfort en de afwezigheid van kennis om dat te verhelpen.
In 2003 ontmoette ik One in een winkel van een Portugees, die een succesvol gemengd strandbedrijfje had: internetshop, dameskapper en massagesalon. Na 25 jaar boerderijleven, had ze werkervaring opgedaan in Bangkokse fabrieken en verkoos nu in een kleine stad te gaan wonen, waar je niet alleen werkte om geld te sturen naar zoon en ouders, maar ook om een opleiding te volgen met uitzicht op beter werk. Ik had nog 5 dagen vakantie: we hebben evenveel dagen langs het strand gewandeld en elkaar verhalen verteld over droom en daad, over dag en nacht, over verleden en toekomst.
Toen ik terugvloog naar Amsterdam had ze niet gevraagd om naar de Money Express te gaan, noch om cadeautjes te sturen. Ik had de tijd om na te denken tot aan mijn laatste werkdag, over 50 weken.
Ik volgde het advies van mijn toekomstige buurman-de eigenaar van het BigSnake guesthouse- om bouwgrond te kopen via een advocaat en daarna arbeiders in dienst te nemen om een huis te bouwen. Hij raadde ook aan om als groep in hutten op het bouwterrein wonen. Dat bleek een goede keuze, want in Thailand wordt anders tegen planning aangekeken, dan de westerling gewend is. Ik was blij en opgelucht dat na 3 maanden mijn kleine bungalow (10x11m) gereed was en de hutten werden afgebroken.
Tijdens de enorme overstromingen van het najaar, moest ik terugdenken aan de tsunami en de 6 koffers in mijn appartement op de Amstelveenseweg. Zeven regenseizoenen later, heb ik niet alleen mijn nieuwe land leren kennen, maar ook de worsteling doorstaan om mij aan te passen. “Siam is het land van de glimlach, maar Thailand is het land van de verholen gramschap” zei een expat. Het geeft in elk geval een deel van de tegenstellingen weer, die de argeloze toerist niet waarneemt.
Ik heb zelf het meest last gehad van het laat-maar-waaien gedrag, het ik-weet -van-niks-denken en de stank van de Isaan(=noordoostelijke) voedingsgewoontes.
Maar een goede start is mij ten deel gevallen en heb daardoor geluk gevonden. Ik zal in volgende vertelsels verslag doen van mijn en andermans pogingen om met alles te kunnen glimlachen. Want hoe zalig het leven van de expat ook is, het leven loopt over een pad van rozen en lotussen, soms met doornen, soms met saffraankleurige randjes. Maar ik ben blij dat ik erover mag vertellen.
http://tGenteneeRke.blogspot.com
Nong Khai, 09072012
 |
| Bijschrift toevoegen |
Zeven jaar geleden tijdens het ontbijt, belde een vriend om mij te melden, dat er slecht nieuws op de radio was. Ik had net mijn allerlaatste werkdag achter de rug en de avond ervoor zes grote stapels in de woonkamer aangericht. Die moesten na de koffie in evenveel koffers gepropt en naar de goederenverzending op Schiphol gereden. De tickets naar Thailand had ik al op de binnenzijde van de voordeur geprikt. De tsunami bracht me niet van de wijs, ik kende de badplaatsen waar de natuur uit zijn voegen aan het barsten was. Ik wist hoe snel het leed vergeten wordt: ik wilde mijn plan doorzetten: liever daar gaan helpen, dan mijn droom te verzaken.
Tijdens vakanties in Pukhet was mij opgevallen, dat veel Thaise jongedames informeerden naar mijn inkomen, prompt gevolgd door de mededeling dat ze geld naar huis moesten sturen. Ik werd geregeld uitgenodigd om de familie in het noordoosten te bezoeken; het bleek in veel gevallen om alleenstaande moeders te gaan, die hun kind (eren) hadden moeten achterlaten bij oma. Hun maandelijkse overschrijving was noodzakelijk om de uitgebreide familie te onderhouden. Soms werd gesuggereerd, dat het erf groot genoeg was om een huisje te bouwen. Dat leek mij geen goed idee, omdat je dan echt in familieverband leeft, dat was ik niet gewend. Een ander bezwaar in deze Isaan dorpen, was het gebrek aan comfort en de afwezigheid van kennis om dat te verhelpen.
In 2003 ontmoette ik One in een winkel van een Portugees, die een succesvol gemengd strandbedrijfje had: internetshop, dameskapper en massagesalon. Na 25 jaar boerderijleven, had ze werkervaring opgedaan in Bangkokse fabrieken en verkoos nu in een kleine stad te gaan wonen, waar je niet alleen werkte om geld te sturen naar zoon en ouders, maar ook om een opleiding te volgen met uitzicht op beter werk. Ik had nog 5 dagen vakantie: we hebben evenveel dagen langs het strand gewandeld en elkaar verhalen verteld over droom en daad, over dag en nacht, over verleden en toekomst.
Toen ik terugvloog naar Amsterdam had ze niet gevraagd om naar de Money Express te gaan, noch om cadeautjes te sturen. Ik had de tijd om na te denken tot aan mijn laatste werkdag, over 50 weken.
Ik volgde het advies van mijn toekomstige buurman-de eigenaar van het BigSnake guesthouse- om bouwgrond te kopen via een advocaat en daarna arbeiders in dienst te nemen om een huis te bouwen. Hij raadde ook aan om als groep in hutten op het bouwterrein wonen. Dat bleek een goede keuze, want in Thailand wordt anders tegen planning aangekeken, dan de westerling gewend is. Ik was blij en opgelucht dat na 3 maanden mijn kleine bungalow (10x11m) gereed was en de hutten werden afgebroken.
Tijdens de enorme overstromingen van het najaar, moest ik terugdenken aan de tsunami en de 6 koffers in mijn appartement op de Amstelveenseweg. Zeven regenseizoenen later, heb ik niet alleen mijn nieuwe land leren kennen, maar ook de worsteling doorstaan om mij aan te passen. “Siam is het land van de glimlach, maar Thailand is het land van de verholen gramschap” zei een expat. Het geeft in elk geval een deel van de tegenstellingen weer, die de argeloze toerist niet waarneemt.
Ik heb zelf het meest last gehad van het laat-maar-waaien gedrag, het ik-weet -van-niks-denken en de stank van de Isaan(=noordoostelijke) voedingsgewoontes.
Maar een goede start is mij ten deel gevallen en heb daardoor geluk gevonden. Ik zal in volgende vertelsels verslag doen van mijn en andermans pogingen om met alles te kunnen glimlachen. Want hoe zalig het leven van de expat ook is, het leven loopt over een pad van rozen en lotussen, soms met doornen, soms met saffraankleurige randjes. Maar ik ben blij dat ik erover mag vertellen.
http://tGenteneeRke.blogspot.com
Nong Khai, 09072012
Is het leven van de expat saai? (7)
Tijdens het regenseizoen zit ik toch al te vaak voor het scherm. Elke opklaring is een goede reden om op mijn Yamaha Mio 125GTX brommer langs de Mekong te tuffen. Pauzeren doe ik meestal op het platform tegenover het monument voor de Mekongslang van Wat Thai tempel. Terwijl ik mijn fles mineraalwater uit mijn schoudertas pluk, komt een vijftiger, die ik vele malen op andere terrasjes had zien dommelen, aangesloft. Ik hoef niet eens te vragen hoe het met hem gaat.
“Ja...het leven, he. Ik zat in het Britse leger en had een mooie tijd. Daarna heb ik jaren voor de Saoedi’s gewerkt. Ze huurden ex militairen om hun tanks om te bouwen. Geen alcohol, maar zeer veel geld verdiend. In de vrije tijd naar de massagesalons in Bahrein. Ik ben er verliefd geworden op een Thaise. We hebben een schitterende bungalow annex bar-restaurant gebouwd. Elke avond volle bak, weetje wel, talk of the town...iedereen met geld zat er. En er kwamen veel prachtige meiden om er een extraatje te verdienen.
Ik zat vaak mee te drinken, de Saoedische schade inhalen...je kent het wel. Op een dag kwam mijn vrouw niet thuis met haar boodschappen. Toen ik haar belde zei ze onomwonden dat ze genoeg had van dit soort leven en dat ze elders woonde met haar vriend. Ik schakelde over van het brakke Singha bier naar de weeë Sangsom rum. Het past beter bij mijn toestand.
Op een door de wraakzuchtige Boeddha gekozen vroege ochtend, heeft ze een bende gestuurd, die de hele benedenverdieping heeft leeggehaald, terwijl ik boven lag te stinken in mijn veel te grote bed. Vanmorgen kwam de deurwaarder langs. Hij zei dat ik moest opdonderen, want alles staat op haar naam. Ik zal op hangende pootjes terug moeten naar Engeland. Mijn Thaise vrouw en mijn Engelse familie heb ik verwaarloosd...”
Hij zat in kleermakerszit, ellebogen op de dijen, zijn hoofd gedrukt op zijn handen.
Ik zat op het houten bankje tegenover hem. Zo zachtjes als hij had zitten murmelen, zo traagzaam ging hij nu liggen. De rust van de rum.
Tijd om terug te rijden, dacht ik.
http://tGenteneerke.blogspot.com
Nong Khai 08 07 2012
Tijdens het regenseizoen zit ik toch al te vaak voor het scherm. Elke opklaring is een goede reden om op mijn Yamaha Mio 125GTX brommer langs de Mekong te tuffen. Pauzeren doe ik meestal op het platform tegenover het monument voor de Mekongslang van Wat Thai tempel. Terwijl ik mijn fles mineraalwater uit mijn schoudertas pluk, komt een vijftiger, die ik vele malen op andere terrasjes had zien dommelen, aangesloft. Ik hoef niet eens te vragen hoe het met hem gaat.
“Ja...het leven, he. Ik zat in het Britse leger en had een mooie tijd. Daarna heb ik jaren voor de Saoedi’s gewerkt. Ze huurden ex militairen om hun tanks om te bouwen. Geen alcohol, maar zeer veel geld verdiend. In de vrije tijd naar de massagesalons in Bahrein. Ik ben er verliefd geworden op een Thaise. We hebben een schitterende bungalow annex bar-restaurant gebouwd. Elke avond volle bak, weetje wel, talk of the town...iedereen met geld zat er. En er kwamen veel prachtige meiden om er een extraatje te verdienen.
Ik zat vaak mee te drinken, de Saoedische schade inhalen...je kent het wel. Op een dag kwam mijn vrouw niet thuis met haar boodschappen. Toen ik haar belde zei ze onomwonden dat ze genoeg had van dit soort leven en dat ze elders woonde met haar vriend. Ik schakelde over van het brakke Singha bier naar de weeë Sangsom rum. Het past beter bij mijn toestand.
Op een door de wraakzuchtige Boeddha gekozen vroege ochtend, heeft ze een bende gestuurd, die de hele benedenverdieping heeft leeggehaald, terwijl ik boven lag te stinken in mijn veel te grote bed. Vanmorgen kwam de deurwaarder langs. Hij zei dat ik moest opdonderen, want alles staat op haar naam. Ik zal op hangende pootjes terug moeten naar Engeland. Mijn Thaise vrouw en mijn Engelse familie heb ik verwaarloosd...”
Hij zat in kleermakerszit, ellebogen op de dijen, zijn hoofd gedrukt op zijn handen.
Ik zat op het houten bankje tegenover hem. Zo zachtjes als hij had zitten murmelen, zo traagzaam ging hij nu liggen. De rust van de rum.
Tijd om terug te rijden, dacht ik.
http://tGenteneerke.blogspot.com
Nong Khai 08 07 2012
La vie en rose / Edith Piaf
La vie en rose / Edith Piaf / Intro voor een luisterlied.
Geboren als dochter van een Italiaans-Berberse kroegzangeres en een Franse acrobaat. Door grootmoeder opgevoed in een Normandisch bordeel. Straatzangeres op haar zestiende. Moeder op haar zeventiende. Ontdekt door de eigenaar van het Parijse circus Medrano, toen ze net twintig was. Een jaar later was ze nachtclubzangeres. Toen haar werkgever direct daarna vermoord werd, kreeg ze het in haar schoenen geschoven.
Ze genoot van veel bijzondere vriendschappen met Parijse kunstenaars. Vanaf 1940 zat de concertzaal vol Duitse soldaten en vertolkte ze glansrollen over de hele wereld. Na de oorlog was ze de minnares van de Algerijns-Franse bokser Marcel Cerdan, die onderweg naar een wedstrijd in New York neerstortte op de Azoren. Ze was gebroken na de dood van haar verboden liefde, maar huwde daarna tweemaal. Eerst met de zanger Jacques Pills en daarna met Theo Sarapo, een Grieks-Parijse kapper. Edith was zo verrukt over de 20 jaar jongere mooie jongeman, dat ze zanglessen voor hem betaalde en met hem trouwde in de Orthodoxe kerk van Parijs.
Tijdens een maandenlange gedwongen rust in hun villa in Cap Ferrat aan de Franse Riviera, viel Edith ten prooi aan haar leverkwaal. Theo liet haar lichaam met een ambulance overbrengen naar haar huis in Parijs. Na een lange rouwperiode ging Theo weer zingen om de berg schulden van Edith af te betalen.
Dit is de levensstijl waardoor je zulke hartverscheurende ballades op de planken kan brengen. Edith Piaf schreef La vie en rose in 1946 voor haar minnaar.
“Wanneer hij me in zijn armen neemt en zachtjes fluistert
Dan zie ik het leven door een roze bril.
Hij zegt me liefdeswoordjes en die alledaagse woordjes doen me iets.
Hij is in mijn hart binnengedrongen, als een portie geluk waarvan ik de oorzaak ken.”
Phon Phisai 28 06 2012
RdS
Geboren als dochter van een Italiaans-Berberse kroegzangeres en een Franse acrobaat. Door grootmoeder opgevoed in een Normandisch bordeel. Straatzangeres op haar zestiende. Moeder op haar zeventiende. Ontdekt door de eigenaar van het Parijse circus Medrano, toen ze net twintig was. Een jaar later was ze nachtclubzangeres. Toen haar werkgever direct daarna vermoord werd, kreeg ze het in haar schoenen geschoven.
Ze genoot van veel bijzondere vriendschappen met Parijse kunstenaars. Vanaf 1940 zat de concertzaal vol Duitse soldaten en vertolkte ze glansrollen over de hele wereld. Na de oorlog was ze de minnares van de Algerijns-Franse bokser Marcel Cerdan, die onderweg naar een wedstrijd in New York neerstortte op de Azoren. Ze was gebroken na de dood van haar verboden liefde, maar huwde daarna tweemaal. Eerst met de zanger Jacques Pills en daarna met Theo Sarapo, een Grieks-Parijse kapper. Edith was zo verrukt over de 20 jaar jongere mooie jongeman, dat ze zanglessen voor hem betaalde en met hem trouwde in de Orthodoxe kerk van Parijs.
Tijdens een maandenlange gedwongen rust in hun villa in Cap Ferrat aan de Franse Riviera, viel Edith ten prooi aan haar leverkwaal. Theo liet haar lichaam met een ambulance overbrengen naar haar huis in Parijs. Na een lange rouwperiode ging Theo weer zingen om de berg schulden van Edith af te betalen.
Dit is de levensstijl waardoor je zulke hartverscheurende ballades op de planken kan brengen. Edith Piaf schreef La vie en rose in 1946 voor haar minnaar.
“Wanneer hij me in zijn armen neemt en zachtjes fluistert
Dan zie ik het leven door een roze bril.
Hij zegt me liefdeswoordjes en die alledaagse woordjes doen me iets.
Hij is in mijn hart binnengedrongen, als een portie geluk waarvan ik de oorzaak ken.”
Phon Phisai 28 06 2012
RdS
Een beetje koorts, een klein geluk in de tropen
Een beetje koorts, een klein geluk in de tropen.
Een gewone winterdag in Phon Phisai, twee dagen voor mijn verjaardag. Ik sta op en voel een kleed van koud zweet over me hangen. Het is acht uur, twee uren later dan gewoonlijk. Ik open het slaapkamerraam omdat het koud aanvoelt, gevoed door de kille rivierwind uit Laos. Door de opening stroomt de eerste zucht zonnewarmte, weerkaatst door de 30 meter hoge chedi.
Sinds een paar maanden staat een reus van een Boeddha, nog zes meter hoger, massief en hardnekkig te pronken in de nieuwste UV veilige hoogglans. Gelukkig staat ie met zijn rug naar me toe, want ik ben bang dat deze hoogtechnologische lichtstralen in mijn duistere binnenste kunnen kijken, als een religieuze röntgen.
Trager dan gewoonlijk slurp ik van de Senseo, die smakeloos wegslikt, een beetje zoals de jongeling, die zijn onschuld verliest na de eerste verleiding. Ik heb geen zin om het wereldnieuws van voorbije nacht te lezen, het repeterende getwitter zou teveel beuken tussen mijn koortsige oren.
Op het nachtkastje ligt een postpakket uit Europa: goed idee om mijzelf een paar dagen onder te dompelen in voorbije jaren? Het bovenste boek in de doos is “Platform” van Michel Houellebecq. Het citaat van Honore de Balzac op het voorblad is meesterlijk: “Hoe verachtelijker zijn leven is, hoe meer de mens eraan hecht; het is dan een protest, een gedurige wraakoefening.” Dat moet wel satire zijn, mijn leven is niet verachtelijk, hooguit een beetje saai, maar met mooie momenten van verrukking, verbazing en ondeugd...en ik hecht eraan.
De zon stijgt, mijn goesting om te lezen neemt toe. Klein geluk in de tropen...
Phon Phisai, 16 januari 2012
Een gewone winterdag in Phon Phisai, twee dagen voor mijn verjaardag. Ik sta op en voel een kleed van koud zweet over me hangen. Het is acht uur, twee uren later dan gewoonlijk. Ik open het slaapkamerraam omdat het koud aanvoelt, gevoed door de kille rivierwind uit Laos. Door de opening stroomt de eerste zucht zonnewarmte, weerkaatst door de 30 meter hoge chedi.
Sinds een paar maanden staat een reus van een Boeddha, nog zes meter hoger, massief en hardnekkig te pronken in de nieuwste UV veilige hoogglans. Gelukkig staat ie met zijn rug naar me toe, want ik ben bang dat deze hoogtechnologische lichtstralen in mijn duistere binnenste kunnen kijken, als een religieuze röntgen.
Trager dan gewoonlijk slurp ik van de Senseo, die smakeloos wegslikt, een beetje zoals de jongeling, die zijn onschuld verliest na de eerste verleiding. Ik heb geen zin om het wereldnieuws van voorbije nacht te lezen, het repeterende getwitter zou teveel beuken tussen mijn koortsige oren.
Op het nachtkastje ligt een postpakket uit Europa: goed idee om mijzelf een paar dagen onder te dompelen in voorbije jaren? Het bovenste boek in de doos is “Platform” van Michel Houellebecq. Het citaat van Honore de Balzac op het voorblad is meesterlijk: “Hoe verachtelijker zijn leven is, hoe meer de mens eraan hecht; het is dan een protest, een gedurige wraakoefening.” Dat moet wel satire zijn, mijn leven is niet verachtelijk, hooguit een beetje saai, maar met mooie momenten van verrukking, verbazing en ondeugd...en ik hecht eraan.
De zon stijgt, mijn goesting om te lezen neemt toe. Klein geluk in de tropen...
Phon Phisai, 16 januari 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)