In juli schuift de zon pas om 19 u over de Mekong, ondertussen de reusachtige bomen aan de Laotische overkant onderdompelend in een diepzwarte grens. De honden kozen de weg terug naar straatje 9. In de nastralende dag van 33 graden komt een kampeerbus aangerold. Een slanke slungel met zompige zonnehoed komt uit het gevaarte gezakt en spreekt me aan in het Engels met vette Duitse resten.”
“He, mooie plek hier. Ik ben kamperbouwer in Indonesië, maar ik verblijf een groot deel van het jaar in Thailand. Je weet vast wel, waar ik een grote werkplaats zou kunnen inrichten. Ik wil er ook een boot bij hebben, want ik zie er brood in om toertjes over de rivier te organiseren voor de avontuurlijke backpackers. Die smijten met geld tegenwoordig, dat is de nieuwe vorm van onnozele luxe verveling, het enige wat je moet doen, is je handel uniek voor wereldreizigers noemen. Haha, heb ik van die Hollander gelernt, die hebben in Bangkok een exclusief reisbureau: ze liegen zich een breuk, want als je bij ons boekt kan je zaken zien, die niemand kent,zo praten zij alsmaar. Ik ben gaan kijken met smoes daar...ze verpatsen dezelfde toertjes als die tenten voor Jan Pet, maar dan voor tien keer de prijs. Ze zetten types van het Gooi in een limousine met chauffeur en plempen elke avond een fles namaak champagne op het hotelbed,gieten glas vol sinaassap bij aankomst,zetten bloemetjes op tafel en mooi meisje bij de balie. Ik zag trouwens oud wijf van "RTL fernsehen" daar naar binnen schuiven...”
“Ah jah, die plek moet tenminste 200 vierkante meter groot zijn, want ik heb al zes campers in voorraad voor de Thaise markt. Er moeten ook 10 slaapplaatsen zijn, want ik werk met Filipinos, die hier met toeristenvisum zijn: ze komen en gaan om de 2 weken, dus die immigratie mannen kunnen me niks maken. Ik maak natuurlijk goede prijs, 150.000 euro, de helft von Deutschland. Echt goeje koop, want je weet wel hoe moeilijk het is om hier speciale vergunning blauw kenteken te krijgen voor publiek transport.”
De honden begonnen te blaffen van ongeduld en ik slofte weg naar mijn borrel op mijn terras. Na de eerste slok mompelde ik tegen het glas: die malloot weet niet dat ik als ervaren kampeerauto liefhebber hetzelfde plan met mijn Vietnamese verzekeraar had besproken en dat wij het voor minder dan de helft kunnen...zonder Filipijnse vluchtroute.
Nong Khai 14 07 012 RdS
Zoals gewoonlijk rond zes uur in de ochtend, loop ik met de honden langs de Mekong, terwijl de monniken met de bedelnap rondgaan. Een paar vissers legen hun fuiken. De schoolmeester start zijn eerste rondje fietsen om het dorp Wat Luang. De nachtwaker van de Chumpon school komt thuis. De gastvrouw van het luxe resort Kerawan, komt op haar brommer aangereden om het ontbijt voor de gasten te bereiden. De bewaker van het BigSnake guesthouse rijdt naar de ontbijtkantine om zijn dagelijkse portie zjook(=rijstpap) op te halen.
Vandaag een extraatje:een koppel zestigers van Chinese komaf groeten en informeren naar mijn “biznus”. Ze kijken verbaasd na mijn antwoord, dat ik 7 jaar geleden gestopt ben. De man grinnikt, de vrouw zet door en vraagt met lichte argwaan, hoe ik de dag doorkom.
Vandaar mijn relaas over de dag die heden heet. Van 7 tot half negen koffie met (S&P)cake en de kranten, twee Vlaamse(de Standaard en De Morgen), twee Nederlandse(NRC en de Volkskrant) en twee Thaise(Bangkok Post en The Nation). Dan is de tijd aangebroken voor een ontbijt met Duits volkoren brood, (Friesland)melk en (Lipton)thee, gevolgd door tuinwerk.
Het tweede deel van de ochtend heb ik besteed aan grasduinen door technische magazines(Webwereld, Tweakers, Hardwareinfo) omdat mijn kabelaar(3BB) mij heeft opgewaardeerd naar 12Mb. Alsof de router het geroken had, begon hij meteen kuren te ontwikkelen. Mijn keuze is gevallen op de Netgear4500, maar die blijkt in Nong Khai nog niet leverbaar. Ik heb hem besteld op het adres van mijn zoon in NL...
Van 12 tot 13u doe ik toestelgym met de blik op Telematin via France2, een luchtig overzicht van het nieuws. Daarna heb ik een noenmaal en aansluitend platte rust verdiend. Vanmiddag heb ik door en om het stadje getuft op mijn Yamaha ter voorbereiding van een interview voor mijn blog. Ik heb mezelf beloond met chocolade ijs overgoten met cornflakes.
Om 17u zijn de honden weer aan de beurt voor een tocht langs de oever. Na het avondmaal voor mens en dier, spurt ik naar mijn computer:mailen en bloggen.
Het is tegen achten, ik heb beloofd dat ik mijn dagrapport naar de vroege wandelaars zou sturen via het dorpsnet, dat wil zeggen dat de buurvrouw-die-altijd-om-een-praatje-verlegen-zit, een print met de Engelse vertaling naar het resort van de Thaise Chinezen brengt...terwijl ik mijn dag afrond met gesloten ogen en een zachte malt op mijn donkere terras. Want morgen om 6u blaffen de honden...
Phon Phisai 11 07 2012 RdS
Zeven jaar later aan de ontbijttafel.
 |
| Bijschrift toevoegen |
Zeven jaar geleden tijdens het ontbijt, belde een vriend om mij te melden, dat er slecht nieuws op de radio was. Ik had net mijn allerlaatste werkdag achter de rug en de avond ervoor zes grote stapels in de woonkamer aangericht. Die moesten na de koffie in evenveel koffers gepropt en naar de goederenverzending op Schiphol gereden. De tickets naar Thailand had ik al op de binnenzijde van de voordeur geprikt. De tsunami bracht me niet van de wijs, ik kende de badplaatsen waar de natuur uit zijn voegen aan het barsten was. Ik wist hoe snel het leed vergeten wordt: ik wilde mijn plan doorzetten: liever daar gaan helpen, dan mijn droom te verzaken.
Tijdens vakanties in Pukhet was mij opgevallen, dat veel Thaise jongedames informeerden naar mijn inkomen, prompt gevolgd door de mededeling dat ze geld naar huis moesten sturen. Ik werd geregeld uitgenodigd om de familie in het noordoosten te bezoeken; het bleek in veel gevallen om alleenstaande moeders te gaan, die hun kind (eren) hadden moeten achterlaten bij oma. Hun maandelijkse overschrijving was noodzakelijk om de uitgebreide familie te onderhouden. Soms werd gesuggereerd, dat het erf groot genoeg was om een huisje te bouwen. Dat leek mij geen goed idee, omdat je dan echt in familieverband leeft, dat was ik niet gewend. Een ander bezwaar in deze Isaan dorpen, was het gebrek aan comfort en de afwezigheid van kennis om dat te verhelpen.
In 2003 ontmoette ik One in een winkel van een Portugees, die een succesvol gemengd strandbedrijfje had: internetshop, dameskapper en massagesalon. Na 25 jaar boerderijleven, had ze werkervaring opgedaan in Bangkokse fabrieken en verkoos nu in een kleine stad te gaan wonen, waar je niet alleen werkte om geld te sturen naar zoon en ouders, maar ook om een opleiding te volgen met uitzicht op beter werk. Ik had nog 5 dagen vakantie: we hebben evenveel dagen langs het strand gewandeld en elkaar verhalen verteld over droom en daad, over dag en nacht, over verleden en toekomst.
Toen ik terugvloog naar Amsterdam had ze niet gevraagd om naar de Money Express te gaan, noch om cadeautjes te sturen. Ik had de tijd om na te denken tot aan mijn laatste werkdag, over 50 weken.
Ik volgde het advies van mijn toekomstige buurman-de eigenaar van het BigSnake guesthouse- om bouwgrond te kopen via een advocaat en daarna arbeiders in dienst te nemen om een huis te bouwen. Hij raadde ook aan om als groep in hutten op het bouwterrein wonen. Dat bleek een goede keuze, want in Thailand wordt anders tegen planning aangekeken, dan de westerling gewend is. Ik was blij en opgelucht dat na 3 maanden mijn kleine bungalow (10x11m) gereed was en de hutten werden afgebroken.
Tijdens de enorme overstromingen van het najaar, moest ik terugdenken aan de tsunami en de 6 koffers in mijn appartement op de Amstelveenseweg. Zeven regenseizoenen later, heb ik niet alleen mijn nieuwe land leren kennen, maar ook de worsteling doorstaan om mij aan te passen. “Siam is het land van de glimlach, maar Thailand is het land van de verholen gramschap” zei een expat. Het geeft in elk geval een deel van de tegenstellingen weer, die de argeloze toerist niet waarneemt.
Ik heb zelf het meest last gehad van het laat-maar-waaien gedrag, het ik-weet -van-niks-denken en de stank van de Isaan(=noordoostelijke) voedingsgewoontes.
Maar een goede start is mij ten deel gevallen en heb daardoor geluk gevonden. Ik zal in volgende vertelsels verslag doen van mijn en andermans pogingen om met alles te kunnen glimlachen. Want hoe zalig het leven van de expat ook is, het leven loopt over een pad van rozen en lotussen, soms met doornen, soms met saffraankleurige randjes. Maar ik ben blij dat ik erover mag vertellen.
http://tGenteneeRke.blogspot.com
Nong Khai, 09072012
Is het leven van de expat saai? (7)Tijdens het regenseizoen zit ik toch al te vaak voor het scherm. Elke opklaring is een goede reden om op mijn Yamaha Mio 125GTX brommer langs de Mekong te tuffen. Pauzeren doe ik meestal op het platform tegenover het monument voor de Mekongslang van Wat Thai tempel. Terwijl ik mijn fles mineraalwater uit mijn schoudertas pluk, komt een vijftiger, die ik vele malen op andere terrasjes had zien dommelen, aangesloft. Ik hoef niet eens te vragen hoe het met hem gaat.“Ja...het leven, he. Ik zat in het Britse leger en had een mooie tijd. Daarna heb ik jaren voor de Saoedi’s gewerkt. Ze huurden ex militairen om hun tanks om te bouwen. Geen alcohol, maar zeer veel geld verdiend. In de vrije tijd naar de massagesalons in Bahrein. Ik ben er verliefd geworden op een Thaise. We hebben een schitterende bungalow annex bar-restaurant gebouwd. Elke avond volle bak, weetje wel, talk of the town...iedereen met geld zat er. En er kwamen veel prachtige meiden om er een extraatje te verdienen.Ik zat vaak mee te drinken, de Saoedische schade inhalen...je kent het wel. Op een dag kwam mijn vrouw niet thuis met haar boodschappen. Toen ik haar belde zei ze onomwonden dat ze genoeg had van dit soort leven en dat ze elders woonde met haar vriend. Ik schakelde over van het brakke Singha bier naar de weeë Sangsom rum. Het past beter bij mijn toestand. Op een door de wraakzuchtige Boeddha gekozen vroege ochtend, heeft ze een bende gestuurd, die de hele benedenverdieping heeft leeggehaald, terwijl ik boven lag te stinken in mijn veel te grote bed. Vanmorgen kwam de deurwaarder langs. Hij zei dat ik moest opdonderen, want alles staat op haar naam. Ik zal op hangende pootjes terug moeten naar Engeland. Mijn Thaise vrouw en mijn Engelse familie heb ik verwaarloosd...”Hij zat in kleermakerszit, ellebogen op de dijen, zijn hoofd gedrukt op zijn handen.Ik zat op het houten bankje tegenover hem. Zo zachtjes als hij had zitten murmelen, zo traagzaam ging hij nu liggen. De rust van de rum.Tijd om terug te rijden, dacht ik.http://tGenteneerke.blogspot.com
Nong Khai 08 07 2012
