La Foire / Jacques Brel / ©traduction néerlandaise Roland de Smet / De Kermis*
Ik hou van de kermis, waar je voor 3 cent
je hoofd dol kan laten draaien
op de tonen van stomme muziek
in de molens met rosse paarden.
De lampionnen spuwen hun stralen door het uitspansel
aangelijnd in even getallen
zoals de wenkbrauwen van een reus.
De molens draaien
ze draaien zonder dralen
ze slokken al ons geld op
om ons een beetje blij te maken
om de mensen een beetje te doen dromen.
Het stinkt naar het vet waarin de frieten dansen
het stinkt naar frieten in papieren zakken
het stinkt naar smoutebollen die we vlug wegslikken
het stinkt naar de oliebollen etende mens.
Overal zie ik huppelpasjes van de koppeltjes richting dansvloer
maar ik ga niet dansen want grootmoeder zei die mode te mijden.
Wanneer je geen geld meer hebt
om je de kop dol te laten draaien
op de tonen van stomme muziek
in de molens met rosse paarden
dan struin je terug naar huis
met de blik naar de hemel
terwijl je jezelf afvraagt of er niks beters bestaat.
* aanvullend intro voor radio Weesp
In het midden van de Gentse studenten wijk, stond de jaarlijkse kermis, die wij de Foor van Sint Pieters noemden. Als tiener dwaalde ik er, verwonderd over zulk ruig gedonder, gegrepen door de ruwheid van de kermisknechten en de sluwheid van de lokkende deernen. De klandizie behoorde tot wat mijn moeder “speciaal volk” noemde. Op school noemden wij het werkvolk van de kermis “foorkramers”. Een medeleerling vroeg zich af waar dat volk toch vandaan kwam, of ze misschien meegekomen waren met de zigeuners uit Het Oosten.
In het midden van de Gentse studenten wijk, stond de jaarlijkse kermis, die wij de Foor van Sint Pieters noemden. Als tiener dwaalde ik er, verwonderd over zulk ruig gedonder, gegrepen door de ruwheid van de kermisknechten en de sluwheid van de lokkende deernen. De klandizie behoorde tot wat mijn moeder “speciaal volk” noemde. Op school noemden wij het werkvolk van de kermis “foorkramers”. Een medeleerling vroeg zich af waar dat volk toch vandaan kwam, of ze misschien meegekomen waren met de zigeuners uit Het Oosten.
Het zijn mijn kleinzoons, die nu op de kermis dwalen. De smoutebollen van de Gentse Foor noemen ze Amsterdamse oliebollen. Zelf ben ik een dwaallicht geworden in het Verre Oosten, twee generaties, twee werelden, een ruig vermaak voor jong, een grijze herinnering voor oude verbeeldingskracht.
Nong Khai 20 09 2014 herzien 29 01 2017
©tGENTeneeRke@gmail.com/Roland de Smet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten