Jacques Brel / Je ne sais pas (1958) (vertaling: Ik weet niet waarom)

Ik weet niet waarom de regen
van de dakpannen afstroomt,
waarom de zware donkere wolken
onze contreien opzoeken.
Ik weet niet waarom de wind
zich tijdens heldere ochtenden vermaakt
door de lach van de kinderen
en het gebeier van de klokken rond te strooien.

REFREIN
Daarover weet ik helemaal niets,
maar ik weet wel dat ik nog steeds van je hou.

Ik weet niet waarom de route
me naar de stad leidt
met kille dwaalsporen
van populier naar populier.
Ik weet niet waarom de sluier
van ijzige mist, die me begeleidt,
me doet denken aan kathedralen
waar voor dode liefdes wordt gebeden.

REFREIN

Ik weet niet waarom de stad
zijn vestingswallen opent
om mij breekbaar tussen haar geliefden
te laten glijden in de regen.
Ik weet niet waarom deze lieden
om beter mijn nederlaag te aanschouwen
om beter mijn begrafenis te kunnen volgen
hun neuzen tegen de ramen drukken.

REFREIN

Ik weet niet waarom deze straten
zich een voor een voor me openen,
maagdelijk koud en kil en naakt.
Niets anders dan mijn stappen en geen maan.
Ik weet niet waarom de nacht,
me bespelend als een gitaar,
mij dwingt om hier voor dit station
te lopen janken.

REFREIN

Ik weet niet om welk uur
de droeve trein naar Amsterdam vertrekt,
waarin een koppel reist
waarvan jij de vrouwelijke helft bent.
Ik weet niet naar welke haven
vanuit Amsterdam, het grote schip zal varen,
dat mijn hart en lichaam verbrijzelt.
Onze liefde en mijn toekomst,
van dat alles weet ik niets,
maar ik weet wel, dat ik nog steeds van je hou.

Phon Phisai 06 10 2012
RdS  

Is het leven van de expat saai? (9)

In juli schuift de zon pas om 19 u over de Mekong, ondertussen de reusachtige bomen aan de Laotische overkant onderdompelend in een diepzwarte grens. De honden kozen de weg terug naar straatje 9. In de nastralende dag van 33 graden komt een kampeerbus aangerold. Een slanke slungel met zompige zonnehoed komt uit het gevaarte gezakt en spreekt me aan in het Engels met vette Duitse resten.”

“He, mooie plek hier. Ik ben kamperbouwer in Indonesië, maar ik verblijf een groot deel van het jaar in Thailand. Je weet vast wel, waar ik een grote werkplaats zou kunnen inrichten. Ik wil er ook een boot bij hebben, want ik zie er brood in om toertjes over de rivier te organiseren voor de avontuurlijke backpackers. Die smijten met geld tegenwoordig, dat is de nieuwe vorm van onnozele luxe verveling, het enige wat je moet doen, is je handel uniek voor wereldreizigers noemen. Haha, heb ik van die Hollander gelernt, die hebben in Bangkok een exclusief reisbureau: ze liegen zich een breuk, want als je bij ons boekt kan je zaken zien, die niemand kent,zo praten zij alsmaar. Ik ben gaan kijken met smoes daar...ze verpatsen dezelfde toertjes als die tenten voor Jan Pet, maar dan voor tien keer de prijs. Ze zetten types van het Gooi in een limousine met chauffeur en plempen elke avond een fles namaak champagne op het hotelbed,gieten glas vol sinaassap bij aankomst,zetten bloemetjes op tafel en mooi meisje bij de balie. Ik zag trouwens oud wijf van "RTL fernsehen" daar naar binnen schuiven...”

“Ah jah, die plek moet tenminste 200 vierkante meter groot zijn, want ik heb al zes campers in voorraad voor de Thaise markt. Er moeten ook 10 slaapplaatsen zijn, want ik werk met Filipinos, die hier met toeristenvisum zijn: ze komen en gaan om de 2 weken, dus die immigratie mannen kunnen me niks maken. Ik maak natuurlijk goede prijs, 150.000 euro, de helft von Deutschland. Echt goeje koop, want je weet wel hoe moeilijk het is om hier speciale vergunning blauw kenteken te krijgen voor publiek transport.”

De honden begonnen te blaffen van ongeduld en ik slofte weg naar mijn borrel op mijn terras. Na de eerste slok mompelde ik tegen het glas: die malloot weet niet dat ik als ervaren kampeerauto liefhebber hetzelfde plan met mijn Vietnamese verzekeraar had besproken en dat wij het voor minder dan de helft kunnen...zonder Filipijnse vluchtroute.

Nong Khai 14 07 012 RdS

Een vroege ochtendwandeling

Zoals gewoonlijk rond zes uur in de ochtend, loop ik met de honden langs de Mekong, terwijl de monniken met de bedelnap rondgaan. Een paar vissers legen hun fuiken. De schoolmeester start zijn eerste rondje fietsen om het dorp Wat Luang. De nachtwaker van de Chumpon school komt thuis. De gastvrouw van het luxe resort Kerawan, komt op haar brommer aangereden om het ontbijt voor de gasten te bereiden. De bewaker van het BigSnake guesthouse rijdt naar de ontbijtkantine om zijn dagelijkse portie zjook(=rijstpap) op te halen.

Vandaag een extraatje:een koppel zestigers van Chinese komaf groeten en informeren naar mijn “biznus”. Ze kijken verbaasd na mijn antwoord, dat ik 7 jaar geleden gestopt ben. De man grinnikt, de vrouw zet door en vraagt met lichte argwaan, hoe ik de dag doorkom.

Vandaar mijn relaas over de dag die heden heet. Van 7 tot half negen koffie met (S&P)cake en de kranten, twee Vlaamse(de Standaard en De Morgen), twee Nederlandse(NRC en de Volkskrant) en twee Thaise(Bangkok Post en The Nation). Dan is de tijd aangebroken voor een ontbijt met Duits volkoren brood, (Friesland)melk en (Lipton)thee, gevolgd door tuinwerk.

Het tweede deel van de ochtend heb ik besteed aan grasduinen door technische magazines(Webwereld, Tweakers, Hardwareinfo) omdat mijn kabelaar(3BB) mij heeft opgewaardeerd naar 12Mb. Alsof de router het geroken had, begon hij meteen kuren te ontwikkelen. Mijn keuze is gevallen op de Netgear4500, maar die blijkt in Nong Khai nog niet leverbaar. Ik heb hem besteld op het adres van mijn zoon in NL...

Van 12 tot 13u doe ik toestelgym met de blik op Telematin via France2, een luchtig overzicht van het nieuws. Daarna heb ik een noenmaal en aansluitend platte rust verdiend. Vanmiddag heb ik door en om het stadje getuft op mijn Yamaha ter voorbereiding van een interview voor mijn blog. Ik heb mezelf beloond met chocolade ijs overgoten met cornflakes.

Om 17u zijn de honden weer aan de beurt voor een tocht langs de oever. Na het avondmaal voor mens en dier, spurt ik naar mijn computer:mailen en bloggen.

Het is tegen achten, ik heb beloofd dat ik mijn dagrapport naar de vroege wandelaars zou sturen via het dorpsnet, dat wil zeggen dat de buurvrouw-die-altijd-om-een-praatje-verlegen-zit, een print met de Engelse vertaling naar het resort van de Thaise Chinezen brengt...terwijl ik mijn dag afrond met gesloten ogen en een zachte malt op mijn donkere terras. Want morgen om 6u blaffen de honden...

Phon Phisai 11 07 2012  RdS

Zeven jaar later aan de ontbijttafel

Zeven jaar later aan de ontbijttafel.

Bijschrift toevoegen

Zeven jaar geleden tijdens het ontbijt, belde een vriend om mij te melden, dat er slecht nieuws op de radio was. Ik had net mijn allerlaatste werkdag achter de rug en de avond ervoor zes grote stapels in de woonkamer aangericht. Die moesten na de koffie in evenveel koffers gepropt en naar de goederenverzending op Schiphol gereden. De tickets naar Thailand had ik al op de binnenzijde van de voordeur geprikt. De tsunami bracht me niet van de wijs, ik kende de badplaatsen waar de natuur uit zijn voegen aan het barsten was. Ik wist hoe snel het leed vergeten wordt: ik wilde mijn plan doorzetten: liever daar gaan helpen, dan mijn droom te verzaken.

Tijdens vakanties in Pukhet was mij opgevallen, dat veel Thaise jongedames informeerden naar mijn inkomen, prompt gevolgd door de mededeling dat ze geld naar huis moesten sturen. Ik werd geregeld uitgenodigd om de familie in het noordoosten te bezoeken; het bleek in veel gevallen om alleenstaande moeders te gaan, die hun kind (eren) hadden moeten achterlaten bij oma. Hun maandelijkse overschrijving was noodzakelijk om de uitgebreide familie te onderhouden. Soms werd gesuggereerd, dat het erf groot genoeg was om een huisje te bouwen. Dat leek mij geen goed idee, omdat je dan echt in familieverband leeft, dat was ik niet gewend. Een ander bezwaar in deze Isaan dorpen, was het gebrek aan comfort en de afwezigheid van kennis om dat te verhelpen.

In 2003 ontmoette ik One in een winkel van een Portugees, die een succesvol gemengd strandbedrijfje had: internetshop, dameskapper en massagesalon. Na 25 jaar boerderijleven, had ze werkervaring opgedaan in Bangkokse fabrieken en verkoos nu in een kleine stad te gaan wonen, waar je niet alleen werkte om geld te sturen naar zoon en ouders, maar ook om een opleiding te volgen met uitzicht op beter werk. Ik had nog 5 dagen vakantie: we hebben evenveel dagen langs het strand gewandeld en elkaar verhalen verteld over droom en daad, over dag en nacht, over verleden en toekomst.
Toen ik terugvloog naar Amsterdam had ze niet gevraagd om naar de Money Express te gaan, noch om cadeautjes te sturen. Ik had de tijd om na te denken tot aan mijn laatste werkdag, over 50 weken.
Ik volgde het advies van mijn toekomstige buurman-de eigenaar van het BigSnake guesthouse- om bouwgrond te kopen via een advocaat en daarna arbeiders in dienst te nemen om een huis te bouwen. Hij raadde ook aan om als groep in hutten op het bouwterrein wonen. Dat bleek een goede keuze, want in Thailand wordt anders tegen planning aangekeken, dan de westerling gewend is. Ik was blij en opgelucht dat na 3 maanden mijn kleine bungalow (10x11m) gereed was en de hutten werden afgebroken.

Tijdens de enorme overstromingen van het najaar, moest ik terugdenken aan de tsunami en de 6 koffers in mijn appartement op de Amstelveenseweg. Zeven regenseizoenen later, heb ik niet alleen mijn nieuwe land leren kennen, maar ook de worsteling doorstaan om mij aan te passen. “Siam is het land van de glimlach, maar Thailand is het land van de verholen gramschap” zei een expat. Het geeft in elk geval een deel van de tegenstellingen weer, die de argeloze toerist niet waarneemt.

Ik heb zelf het meest last gehad van het laat-maar-waaien gedrag, het ik-weet -van-niks-denken en de stank van de Isaan(=noordoostelijke) voedingsgewoontes.
Maar een goede start is mij ten deel gevallen en heb daardoor geluk gevonden. Ik zal in volgende vertelsels verslag doen van mijn en andermans pogingen om met alles te kunnen glimlachen. Want hoe zalig het leven van de expat ook is, het leven loopt over een pad van rozen en lotussen, soms met doornen, soms met saffraankleurige randjes. Maar ik ben blij dat ik erover mag vertellen.

http://tGenteneeRke.blogspot.com

Nong Khai, 09072012

Is het leven van de expat saai? (7)

Tijdens het regenseizoen zit ik toch al te vaak voor het scherm. Elke opklaring is een goede reden om op mijn Yamaha Mio 125GTX brommer langs de Mekong te tuffen. Pauzeren doe ik meestal op het platform tegenover het monument voor de Mekongslang van Wat Thai tempel. Terwijl ik mijn fles mineraalwater uit mijn schoudertas pluk, komt een vijftiger, die ik vele malen op andere terrasjes had zien dommelen, aangesloft. Ik hoef niet eens te vragen hoe het met hem gaat.

“Ja...het leven, he. Ik zat in het Britse leger en had een mooie tijd. Daarna heb ik jaren voor de Saoedi’s gewerkt. Ze huurden ex militairen om hun tanks om te bouwen. Geen alcohol, maar zeer veel geld verdiend. In de vrije tijd naar de massagesalons in Bahrein. Ik ben er verliefd geworden op een Thaise. We hebben een schitterende bungalow annex bar-restaurant gebouwd. Elke avond volle bak, weetje wel, talk of the town...iedereen met geld zat er. En er kwamen veel prachtige meiden om er een extraatje te verdienen.

Ik zat vaak mee te drinken, de Saoedische schade inhalen...je kent het wel. Op een dag kwam mijn vrouw niet thuis met haar boodschappen. Toen ik haar belde zei ze onomwonden dat ze genoeg had van dit soort leven en dat ze elders woonde met haar vriend. Ik schakelde over van het brakke Singha bier naar de weeë Sangsom rum. Het past beter bij mijn toestand.

Op een door de wraakzuchtige Boeddha gekozen vroege ochtend, heeft ze een bende gestuurd, die de hele benedenverdieping heeft leeggehaald, terwijl ik boven lag te stinken in mijn veel te grote bed. Vanmorgen kwam de deurwaarder langs. Hij zei dat ik moest opdonderen, want alles staat op haar naam. Ik zal op hangende pootjes terug moeten naar Engeland. Mijn Thaise vrouw en mijn Engelse familie heb ik verwaarloosd...”

Hij zat in kleermakerszit, ellebogen op de dijen, zijn hoofd gedrukt op zijn handen.
Ik zat op het houten bankje tegenover hem. Zo zachtjes als hij had zitten murmelen, zo traagzaam ging hij nu liggen. De rust van de rum.
Tijd om terug te rijden, dacht ik.

http://tGenteneerke.blogspot.com 
Nong Khai  08 07 2012 

La vie en rose / Edith Piaf

La vie en rose / Edith Piaf / Intro voor een luisterlied.

Geboren als dochter van een Italiaans-Berberse kroegzangeres en een Franse acrobaat. Door grootmoeder opgevoed in een Normandisch bordeel. Straatzangeres op haar zestiende. Moeder op haar zeventiende. Ontdekt door de eigenaar van het Parijse circus Medrano, toen ze net twintig was. Een jaar later was ze nachtclubzangeres. Toen haar werkgever direct daarna vermoord werd, kreeg ze het in haar schoenen geschoven.

Ze genoot van veel bijzondere vriendschappen met Parijse kunstenaars. Vanaf 1940 zat de concertzaal vol Duitse soldaten en vertolkte ze glansrollen over de hele wereld. Na de oorlog was ze de minnares van de Algerijns-Franse bokser Marcel Cerdan, die onderweg naar een wedstrijd in New York neerstortte op de Azoren. Ze was gebroken na de dood van haar verboden liefde, maar huwde daarna tweemaal. Eerst met de zanger Jacques Pills en daarna met Theo Sarapo, een Grieks-Parijse kapper. Edith was zo verrukt over de 20 jaar jongere mooie jongeman, dat ze zanglessen voor hem betaalde en met hem trouwde in de Orthodoxe kerk van Parijs.

Tijdens een maandenlange gedwongen rust in hun villa in Cap Ferrat aan de Franse Riviera, viel Edith ten prooi aan haar leverkwaal. Theo liet haar lichaam met een ambulance overbrengen naar haar huis in Parijs. Na een lange rouwperiode ging Theo weer zingen om de berg schulden van Edith af te betalen.

Dit is de levensstijl waardoor je zulke hartverscheurende ballades op de planken kan brengen. Edith Piaf schreef La vie en rose in 1946 voor haar minnaar.

“Wanneer hij me in zijn armen neemt en zachtjes fluistert
Dan zie ik het leven door een roze bril.

Hij zegt me liefdeswoordjes en die alledaagse woordjes doen me iets.
Hij is in mijn hart binnengedrongen, als een portie geluk waarvan ik de oorzaak ken.”

Phon Phisai 28 06 2012
RdS

Een beetje koorts, een klein geluk in de tropen

Een beetje koorts, een klein geluk in de tropen.

Een gewone winterdag in Phon Phisai, twee dagen voor mijn verjaardag. Ik sta op en voel een kleed van koud zweet over me hangen. Het is acht uur, twee uren later dan gewoonlijk. Ik open het slaapkamerraam omdat het koud aanvoelt, gevoed door de kille rivierwind uit Laos. Door de opening stroomt de eerste zucht zonnewarmte, weerkaatst door de 30 meter hoge chedi.

Sinds een paar maanden staat een reus van een Boeddha, nog zes meter hoger, massief en hardnekkig te pronken in de nieuwste UV veilige hoogglans. Gelukkig staat ie met zijn rug naar me toe, want ik ben bang dat deze hoogtechnologische lichtstralen in mijn duistere binnenste kunnen kijken, als een religieuze röntgen.

Trager dan gewoonlijk slurp ik van de Senseo, die smakeloos wegslikt, een beetje zoals de jongeling, die zijn onschuld verliest na de eerste verleiding. Ik heb geen zin om het wereldnieuws van voorbije nacht te lezen, het repeterende getwitter zou teveel beuken tussen mijn koortsige oren.

Op het nachtkastje ligt een postpakket uit Europa: goed idee om mijzelf een paar dagen onder te dompelen in voorbije jaren? Het bovenste boek in de doos is “Platform” van Michel Houellebecq. Het citaat van Honore de Balzac op het voorblad is meesterlijk: “Hoe verachtelijker zijn leven is, hoe meer de mens eraan hecht; het is dan een protest, een gedurige wraakoefening.” Dat moet wel satire zijn, mijn leven is niet verachtelijk, hooguit een beetje saai, maar met mooie momenten van verrukking, verbazing en ondeugd...en ik hecht eraan.

De zon stijgt, mijn goesting om te lezen neemt toe. Klein geluk in de tropen...

Phon Phisai, 16 januari 2012

Dansen in de zondvloed

De docent sociologie van de Gentse rijksuniversiteit zei 40 jaar geleden dat het interviewen van een sleutelfiguur soms een uitstekende bron van kennis kan zijn...en dat moet toch niet te moeilijk zijn, voegde hij er een beetje venijnig aan toe. Om daarna fijntjes te vervolgen met...maar die sleutelfiguur moet wel met zorg gekozen worden he! Die halve toon te hoog van dat laatste woord verraadde dat het een examenvraag zou worden.

Toen vanmorgen de twittervraag binnenrolde “ja maar wat merk je nu zelf van die zondvloed?” dacht ik meteen aan de vestigingsmanager van “onze” Tesco. Maar voldoet hij aan de criteria voor de sleutelfiguur? Hij is sinds de opening-anderhalf jaar geleden-de eindverantwoordelijke. Hij is goed opgeleid en spreekt Engels op hoger management niveau. Het is een lastige winkel omdat hij werkt voor een typische roodhemden provinciestad waar de verbouwing van rijst nog steeds beeldbepalend is. De daarbij behorende cultuur is niet de soepelste der werelden. Ook privé is de manager een stabiel persoon: hij huurt een bungalow bij een vriend, zodat we ook een informeel beeld hebben. Oef, geslaagd voor sociologie.
We kunnen van wal steken met ”wat merk je zelf van de overstromingen?”.

Er zijn veel ongemakken zoals bestellingen die niet of te laat aankomen. We hadden een paar dagen geen water, later konden we water gerantsoeneerd verkopen en ons hoofdkantoor importeert nu water uit Maleisië, wat voordien werd tegengewerkt door de douane. Hoewel er enorme hoeveelheden rijst liggen te rotten rond Bangkok, konden wij blijven leveren uit voorraad, zelfs 3 soorten Jasmin! We zaten een paar dagen zonder suiker, maar verkopen nu 3 kg per klant. Ook de melk is terug van een paar dagen weggeweest. Noedels zijn niet aan te slepen, een uur na openingstijd zijn de rekken leeg: dit komt omdat noedels als reserve voedsel wordt beschouwd. Palmolie is ook een probleem-niet alleen omdat het een basismiddel is in de Thaise keuken-maar ook omdat veel Lao het komen opkopen: de Thaise regering subsidieert en het kan dus met grote winst per langstaartboot over de Mekong gebracht worden.

Het is een opvallende dans der tegenstellingen: sommige rekken waren dagenlang leeg. Maar op de gangpaden tussen andere schappen struikelden de klanten over de dozen, omdat de vakkenvullers niet kwamen opdagen. Gelukkig verkoop ik geen pompen, zoals mijn collega’s van de hypermarkten in de provinciale hoofdvestigingen.

Ik hoop dat de slachtoffers van de zondvloed de strijd volhouden, om daarna weer te kunnen dansen, dit keer de dans der solidariteit.

Een koele ochtend langs de Mekong

Een koele ochtend langs de Mekong.

Zoals gewoonlijk snuffelde ik samen met de honden langs de oever van de Mekong in de richting van het stadscentrum. Vlak voor het afwateringskanaal bij de tempel van de Vietnamese middenstanders staat een hut op palen, die een schitterend uitzicht biedt op de rivierbocht, die Phon Phisai genoemd wordt.

Soms stoppen buurtbewoners voor een praatje. Jongedames die informeren naar mijn echtelijke staat, gastarbeiders met vakantie die een beetje Engels willen oefenen, een directeur die vraagt of ik vrijwilliger wil worden in zijn school, een jogger die wil controleren of het waar is dat alle farangs(=westerlingen) rijk zijn, een fietsster die mij uitnodigt voor de opening van haar restaurant, een man die vraagt of ik een stuk bouwgrond wil kopen.

Vanochtend kwam een man aangelopen met een handkar en een mes bevestigd aan een stok. Hij knikte en vroeg niks. Hij hield halt bij een palmboom en hakte een tros palmpitten weg. Hij plofte die klomp met een zwierig armgebaar in zijn kar. Ik probeerde die bonk vruchten op te pakken, maar het lukte niet met 1 hand. Mijn andere hand kon ik niet gebruiken, want die tros heeft grote stekels aan de onderzijde. Hij plofte er nog vijf neer. Zijn handen achter de rug, keek hij mij een beetje weifelend aan. Ik schaamde me een beetje voor mijn onbekwaamheid.
Ongevraagd gaf hij mij een lesje landbouweconomie. Elke tros weegt 30 kg. Ik krijg 3 euro voor deze klonter. Dus deze boom schenkt me nu 18 euro. Mooie ochtendwandeling, toch?

De honden dachten: wat moet jij met deze wetenschap? Ze snuffelden verder, maar lieten voor de zekerheid toch hun geur achter. Je weet maar nooit in deze onzekere tijden, glimlachte ik naar de rijkgeplukte man.

Phon Phisai 30 10 2011 RdS

Blij met een klein beetje klein nieuws

Blij met een klein beetje klein nieuws

Soms is een berichtje op een vroege ochtend mijn-wereld-nieuws.
Het is 5 uur en de ventilator is uitgevallen. Het is helledonker. Ik ruk mezelf net wakker genoeg om de zaklantaarn op het nachtkastje te pakken. Mijn eerste gedachte gaat naar 800km zuidelijk: zou de totale chaos uitgebroken zijn in het verzuipende Bangkok, waardoor hier de elctriciteit moet afgesloten worden? Ik wandel voorzichtig rondjes om het huis: zelfs de honden vertrouwen de boel niet en volgen mij.

Een half uurtje later klikt eerst de pomp en daarna ruist de vriezer. Oef, Sodom en Gomorra zijn niet vergaan, het was slechts de bewaker van de provinciale centrale die in slaap gevallen was.
Hop naar binnen, naar de Senseo en de computer. Terwijl het schuim nog prikkelt op het kopje Douwe Egberts, licht het eerste bericht op van vriend Fons uit Bokrijk, die Belga citeert: Brouwerij Huyghe wint de prijs voor het Beste Bier Van De Wereld.

Via youtube zie ik Alain Delaet op de ladder vol trots tappen uit zijn hoge koperen ketel. Ik herken hem. Ik was in 1968 uitbater van cafe 't Muzeke op de Gentse Vrijdagmarkt. De eerste bezoekster was mijn studentenlief. Ik open mijn facebook: zij logt net in en schrijft in Nimes, dat ze mijn youtube melding leuk vindt. Ze herinnert zich vast hetzelfde als ik. Klein lief in een grote wereld.

Nong Khai 20 10 2011  RdS

Uit de http://www.worldbeeraward.com/ meer dan het proosten waard:

World's Best Dark Ale, World's Best Ale
Rodenbach Grand Cru 6%

World's Best Lager
Samuel Adams Double Bock 9.5%
World's Best Pale Ale
Deschutes Hop Henge 9%

World's Best Stout & Porter
Harvey's Imperial Extra Double Stout 9%

World's Best Wheat Beer, World's Best Beer
Weihenstephaner Vitus 7.7%

World’s Best Barley Wine Dark Ale
Botet Barley Wine 2009 9.1%
World’s Best Brown Dark Ale
Kamakura Beer Flower 5.5%
World’s Best Flavoured Dark Ale
Thornbridge Bracia 9%
World’s Best Kriek Dark Ale
Bockor Kriek Max %

World’s Best Mild Dark Ale
Brains Dark 3.5%

World’s Best Old / Vintage Ale / Oud Bruin Dark Ale
Rodenbach Grand Cru 6%

World’s Best Speciality Dark Ale
Redoak Special Reserve 12%
World’s Best Strong Dark Dark Ale
Dark Island Reserve 10%

Verdwaald en verdwaasd in de tempel van Sirte

Verdwaald en verdwaasd in de tempel van Sirte.

Waarom ga je niet een poosje in een tempel wonen, vroeg een vriend. Ik moest hem het antwoord schuldig blijven. Ik ben dagelijks te vinden tussen de tempelpoorten, ik ken veel monniken, ik ben er zelfs een poosje vrijwilliger geweest. Maar deze vraag had ik mijzelf nooit gesteld, omdat ik voel dat zo een soort leven buiten mij staat. Zoals jazzmuziek mij zeer vertrouwd is, maar geen moment de mogelijkheid voel om muzikant te zijn. En dat ik er nog steeds van droom om beter te leren drummen is slechts een randverschijnsel, net zoals ik naar foto’s kijk om te weten hoe ze gemaakt werden.

En natuurlijk weet ik wel, dat sommige zaken niet kunnen. Sex is verboden, maar ik zag dat je tijdelijk kan intreden en kan uittreden als welke nood dan ook te hoog wordt. Bovendien is mijn leeftijd de dagelijkse drift voorbij.

Eten in de tempel mag uitsluitend om 7u en om 11u; ik krijg gegarandeerd hoofdpijn bij zulk een regime. Maar ik hoorde al fluisteren dat de abt dispensatie verleent om medische redenen, wanneer je in de beslotenheid van jouw kamer iets nuttigt.

Tijdens de avondwandeling met de honden, zag ik groepen oranje gewaden als volleerde guerilla’s tussen de gebouwen schuiven. Andere novicen schoten langs op hun klepperende sandaaltjes, hun zwarte bolletjesgeweren onder de arm.

Zo vlak na zonsondergang kleurt de hemel rood met zwarte vlekken. De veelkoppige Naga’s of Mekongslangen prijken boven de toegangsbogen en staan opgesteld naast het altaar op de oever. De gebouwen stralen nog hun warmte af, maar de koele avondwind geeft het duistere terrein met zijn grote geurige bomen iets dreigends. Niet de zoete fleur van de ochtendgezangen, maar de zware toon van het onbekende. Ik huiver wanneer de volgende groep Boeddhistische guerilla’s langs me heen stuiven en wandel naar huis.

Ik moet aan het nieuws uit Tripoli denken. Ik grom: het lijkt hier wel de tempel van Sirte. Ik zal die vriend bellen, dat ik het antwoord op zijn vraag gevonden heb.

Nong Khai 25 10 2011

Het Wel en Wee van Pepe en Meme

Het is 50 jaar geleden, maar ik zie het nog voor mijn ogen gebeuren. Pepe* is een grote forse man: hij werkt een aardappel in een keer naar binnen, ik hoor een klep ergens onder zijn hoofd openen en de patat ploft dof in zijn maag. Meme** is een kleine vrouw, kromgetrokken van de reumatiek en schept met haar scheve hand appelmoes op mijn bord. De trekbel klingelt door het huisje van de Gentse Coupuregang***: de postbode brengt de groene cheque voor de gepensioneerde cipier. Bompa(=Pepe) legt twintig frank op tafel: ik mag een desserke**** gaan kopen.

Mijn vrouw One had van de magieman het advies gekregen om een voorouderhuisje te plaatsen in onze tuin. We hadden bij de aanvang van de bouw weliswaar de monniken uitgenodigd om een ceremonie te houden, maar waren 3 maanden later, toen de ploeg bouwvakkers naar huis reed, vergeten om een dankplechtigheid te houden.
De geheel in het wit geklede gebedsman was voor zijn huwelijk lange tijd monnik en had zich toegelegd op orakelstudie. Sinds zijn pensionering van de marine had zijn vrouw zich bekwaamd in rituelen. Ze hadden een gehandicapte vriendin meegenomen, want ze waren niet vergeten dat de aanleiding voor het gesprek onverklaarbare rugklachten was.

Tijdens de wijding verspreidt de wierook zich in straatje 9, buurvrouwen sluiten aan bij het gezelschap, dat in een kring gaat zitten op ons terras. De ene wil een massage, de andere wil de toekomst voorspeld van haar dochter die haar job verloren heeft door de overstromingen, weer een andere vraagt of ze ooit nog geluk in de liefde zal proeven, want haar vorige drie echtgenoten zijn weggelopen.

One had haar zoon Nat gevraagd om mijn rol over te nemen, want ze weet dat ik wegdromen zal over mijn bezoek aan het orakel van Delphi(=beroemde tempelstad uit de Griekse oudheid), over Pepe en Meme die Hellas(=klassieke naam voor Griekenland) alleen maar kenden door mijn vertelsels over de helmboswuivende Hector(=Griekse held) en de reizen van Herodotos(=Griekse geschiedschrijver). En bovendien is het alleen maar handig als haar fotograaf kaarsen, bloemen, wierook, een rol witte draad en een enveloppe omflitst tot een souvenir, hoor ik haar stilletjes denken.

**Meme=doopmeter (Bomma=grootmoeder)

**Pepe=dooppeter (Bompa=grootvader in mijn geval ook mijn Pepe)

***Coupuregang=nauwe straat met steeg en beluiken, tussen de Coupure en de Hoogstraat. Het Gentse stadsbestuur heeft deze straat zijn oorspronkelijke naam teruggeven “Akkerstraat”, genoemd naar de functie van die straat gelegen buiten de middeleeuwse stadspoort (Brugse Poort).
Coupure=verbindingskanaal tussen de Leie, de Schelde en de Brugse Vaart, waarlangs de oude kasseiweg liep naar de favoriete badstad van de Gentenaars (Blankenberge)

****desserke=nagerecht=toetje

Nong Khai 24 10 2011  RdS

Contraspionage in de achterkamers van de zondvloed

De Nederlandse specialisten voor de waterhuishouding hadden het nog zo netjes gezegd tegen de ruziemakende ministers; ze hadden zelfs dichterlijke termen gebruikt toen ze de boodschap voor de zoveelste keer moesten herhalen tegen de wantrouwige tolken. De watermassa die staat te klotsen en te dringen aan de poorten van Bangkok is acht miljard kubiek sterk. Jullie pompen een piepstroompje van 200 miljoen door jullie kanaaltjes naar de zee. Ga nou eens eindelijk samenwerken en volg de adviezen van mensen, die niet alleen water drinken, maar ook weten hoe het naar de zee te dragen.
De kakelende gezagsdragers en hun slippendragende roodhemden “kabinet adviseurs” begonnen nog scheller te schreeuwen dat die Europese dijkenarbeiders een toontje lager moesten zingen, want het ging niet om de pompen maar om de rompen.

Met een paar populistische programma’s konden de stemmen van de roodhemden weer snel veroverd worden, indien de regering zou vallen. En die geelhemden zijn nu dubbel onbetrouwbaar, want waarom eisen zij het afkondigen van de noodtoestand?
Die geelhemden weten dat het leger dan de baas is in het land. Elitetroepen, die de geelhemden steunden, waren de laatste coupplegers en konden daardoor de opperste leider van de roodhemden afzetten, de broer van de huidige eerste minister. En bovendien dreigt er nog steeds wraak op de geheime scherpsschutterseenheid, die een naar de roodhemden overgelopen generaal heeft afgeschoten.
Het gaat dus niet om pompen, maar om rompen. En al die buitenlanders die hier hun praatjes opspuiten, doen ons niet de verkiezingen winnen.

Is de Bangkokse waarheid van het water zo simpel?

De chaos is nu compleet rond Bangkok. Hoe komt het toch dat de politiekers elkaar blijven tegenspreken en dat geen enkele maatregel afdoende is? Je hoort in alle Thais sprekende media-de werkelijkheid is dat weinig verantwoordelijken Engels spreken-ingewikkelde verhalen, maar het lijken allemaal afleidingskunstjes, die zorgvuldig de kern van het probleem vermijden. Hier een korte uitleg in 4 eenvoudige stappen.

Een politiek feit: de eerste minister is omringd door roodhemden-adviseurs, die blaken van onkunde. De gouverneur van Bangkok is een geelhemd. Beiden vertegenwoordigen zeer invloedrijke groepen met radikaal tegengestelde belangen. Het gevolg is een verdoken maar uiterst hardnekkige machtsstrijd.

Een technisch feit: Nederlandse waterhuishouding specialisten, die ter elfder ure werden opgeroepen, hebben vastgesteld dat de verkeerde maatregelen werden genomen, dat er aantoonbare regelrechte boycot en gerichte vernielingen zijn, en dat adviezen niet worden opgevolgd.

En nu het water: het Bangkokse drinkwaterbedrijf werkt op maximale capaciteit (4 miljoen kuub per dag) en staat op springen. De hoeveelheid (vervuild/vergiftigd) water die moet afgevoerd worden naar de zee is 40 maal groter dan het pompvermogen.

Tot slot de economie: de top van het regime (zowel rood_ als geelhemden) hebben hun enorme kapitalen grotendeels geplaatst in het centrum van Bangkok, dat 41% levert van de opbrengsten (“bruto binnenlands product”). In deze cijfers is de zwarte “bizness” niet meegeteld (oa namaakspullen, goktenten, sexindustrie) van meer dan  10 miljoen niet geregistreerde bewoners. Als je dan moet kiezen tussen het redden van investeringen met een rendement van duizenden procenten of het leegpompen van dorpen met hutten of fabrieken van buitenlanders, is de verleiding groot. Per slot van rekening brengt alleen al het “witte” toerisme 7% van het zaad in het mooie rijke bakje.

O Dierbare Landgenoten, vanaf de zandzakjes groet ik u.

Dat is ongeveer de toon waarop de bonzen van het regime, hun verzopen medelanders toespreken. Er is een vliegverbod afgekondigd, maar de toplui reizen vaker dan ooit door de lucht. De zandzakjes waren zo schaars, dat er ‘s nachts veel verdwenen. En ja opeens kwamen de zandzakjes massaal uit de stapelplaatsen...bedrukt met de naam van een politieker of de naam van een groot bedrijf. Bepaalde goed ingelichte families kochten voedsel en drinkwater op en laten het tegen woekerprijzen verkopen.
De zogenaamde verantwoordelijken buitelen over elkaar heen op de nationale zenders en spreken elkaar tegen over wel of niet ontruimen. Terwijl de ene verzekert dat de luchthaven superveilig is, worden de militaire viegtuigen verplaatst. De ene verklaart dat door de schitterende inzet van het leger, nieuwe kanalen alle water zullen afvoeren, terwijl een ander bevel geeft om de sluizen te openen omdat de zaak niet meer te houden is.
De politiekers beloven dat eerst en vooral de industrieparken zullen beschermd worden, terwijl lokale leiders hun mensen helpen om dijken door te breken omdat hun huizen dreigen te verzuipen door die dijken voor de rijken. Honda, Toyota, Nikon, Sony en Canon zijn zo desperaat, dat ze maar zelf pompen uit Japan laten aanvliegen en varen, want de beloofde hulp staat te rotten in de woorden van de hoge pieten.
Een Nederlandse boomkweker heeft zijn bedrijf van 200.000e verloren, niet omdat hij niks gedaan had, zoals zoveel Thaise bedrijven; sterker nog, hij had op eigen kosten dijken van 3 meter rond zijn erf gebouwd. Hij is alles kwijt omdat de sluizen zonder waarschuwing in een klap werden opengegooid. De verantwoordelijken zijn hier altijd onvindbaar. Een soort omgekeerde bruiloft van Kanaan.
De schatrijke eigenaren brengen hun Ferrari, BMW en Mercedes in veiligheid op hun hoger gelegen ranch in het noorden, maar “vergeten” het gif uit hun fabrieken te halen. Driehonderd krokodillen in extreme paniek breken uit hun kooien, maar de eigenaren van deze illegale boerderijen vliegen niet in de bak. De overheid geeft gewoon 24e aan wie er eentje vangt. Gelukkig werden de verzuipende criminelen van de benedenverdieping van de bajes, in de cellen van de eerste verdieping gegooid, dat nog net wel. De patroons van de kippen - en eierfabrieken brachten snel goud, diamanten en parels van hun vrouwen naar de kluizen, maar “vergaten” om de kooien te openen: liever een miljoen krijsende kippen in doodsangst achterlaten, dan op tijd gratis voedsel voor hun buren.
Al deze lieden schreeuwen tijdens de verkiezingen”thairakthai”: “thaihoudenvanthai”. Van zodra de postjes verdeeld zijn en de belastingen ontdoken is het eerder ”thaizijndoofenblindvoorthai”. Maar ze verklaren voor de teevee: o dierbare landgenoten, verzuipt niet en redt uzelve.

Het geheim van de Chayo Praya

Een fraai gezicht op de oever van de Chayo Praya. De eerste minister had haar mooiste witte mariniersbloes uit de kast gehaald. De admiraal had haar een hogepiefenpet op de zwartglanzende haren gedrukt. Ze maakte diepe buigingen met samengevouwde handen en ging aan boord van het mooiste bootje van de liefste commandant.
Duizend boten zouden helpen om het water van het verzopen land in sneltreinvaart naar de zee te duwen.
Toen de fotogenieke actie achter de rug was vroeg een buitenlandse journalist welk resultaat alle hoogwaardigheidsbekleders geboekt hadden. In het gevolg van de politici-die toch niets beter te doen hadden, want het land stond toch onder water-siste een nijdigaard dat het staatsgeheim was. En de eerste minister, zij weet heus wel dat haar matrozen soms ontspanning nodig hebben.

Door zijn journalistieke kontakten met de staatsveiligheid is het toch uitgelekt. Het superrestricted document meldt:
1 er zijn tientallen miljarden kubieke meter water in stad en land terechtgekomen
2 de Chayo Praya kan een kwart miljard kubiek afvoeren per dag
3 de rivier blijft het water nog steeds stroomafwaarts afvoeren

Hij verzoekt om de resultaten geheim te houden, want de hele regering heeft te hard gewerkt aan dit rapport om het zomaar op straat te gooien.

Voor mij geen Naga Fireballs asjeblief

Vorig jaar heeft de tempel het aantal luidsprekers verdubbeld tot 12. Vermoedelijk heeft een monnik gezien op you tube, hoe de luidsprekers tegenwoordig op torens worden geplaatst. Die boemboem dozen overschreeuwden de tempelmuren en het gedreun leek wel uit 24 loeiende boxen te komen.
Dus dit jaar ben ik op tijd vertrokken naar Udon, een stad die niet aan de Mekong ligt, een provincie die niet overstroomd is. Als voorbereiding had ik naar twee guesthouses een mailtje gestuurd met de vraag of er een kamer beschikbaar was. Verder heb ik de websites bekeken van 2 andere guesthouses en een paar restaurants met Europees menu. Aan de hand van de stadsplattegrond heb ik een keus gemaakt voor gemakkelijk bereikbare locaties, want Udon is nogal chaotisch en zonder bijrijder is het oppassen geblazen.
Mijn eerste keus was http://englishmansretreat.com , een net zwembadhol. Alles was schoon, de prijs was in overeenstemming met de geboden kwaliteit (500Bath of 12e). Het complex is strak ommuurd, de deur op slot, maar wel een bel voor nieuwkomers en een codeslot voor bekenden. De eigenaar stond te biljarten, stelde zich niet voor, maar wuifde naar een bloedmooie receptioniste: ze had weliswaar gezien, dat ik alleen was, maar vroeg toch of ik een familiestudio wou. Ze gaf me een alvast de rekening van mijn verblijf. Eerst 1500 betalen, dan de sleutel ontvangen...ze wilde dus een deposit. De minnaar van het sjagrijn zat aan de bar met zijn laptop, maar gunde mij geen blik waardig. Vanmorgen zou de ontbijtbar om 8u openen, dus ik heb om 7u maar mijn Senseo uit de truck gepakt, de twee geheime regels van Thailand kennend: je hebt alleen een afspraak als hij doorgaat en koffie is een suikerderivaat.

Vanochtend heb ik mijn deposit teruggegrepen en ben vertrokken naar http://baanworachan.com Gunstig gelegen naast de Franse koffiebranderij en het delicatessenhuis vlak voor Global House. De chinese eigenaar kwam net aangezoefd in zijn BMW en raasde zonder begroeting dat ie alleen nog een chalet had van 1000Bath. De limousine spetterde in de hooglak, de tuin prima onderhouden, de receptioniste een goeddoorvoede diva. De twee hangende loeders achter de bar keken strondverveeld en richtten routinematig hun koppen op mijn kruis. Ik dacht, ik ben Jezus niet en schiet geen Fireballs, dus wegwezen uit dit protserige resort.

Mijn derde doel was http://ruysukhotel.com , een tropische verrassing. Geen zeep, maar verder een grote kamer voor 400Bath. Zijstraatje van de Adunyaded Road, met parkeerplekken en brommerverhuur. Het geheim ligt echter aan de achterkant van dit blok. Aan de westelijke zuidkant van het Nong Sim meer is 2 maanden geleden de http://thebookhouseandcoffeeshop.com geopend. Een schitterend restaurant met rode muren en groot terras met prachtig uitzicht op het park. Een fraai lunchmenu-bv Samosa- voor 99Bath of bijna 3e. Veel curry rond 250Bath of 6e. Op woensdag bovendien heerlijk Mexicaans voor 300B of bijna 8e.

Een beetje confuus, zoals een halve Boeddhist

Vijftig jaar geleden ging mijn moeder met me mee naar het Gentse Gemeentekrediet om een rekening te openen voor mijn eerste jobke bij de katholieke mutualiteit. Mijn zus belegde in de bank, die omgedoopt werd tot Dexia en waarvan de directeur haar buurman werd. Een uur geleden meldde het Thaise Journaal dat Dexia was omgevallen en nu opgekocht was door de Belgische staat.
Mijn vader zei het al: België is arm jongen, maar laat je niks wijsmaken, wij zijn allemaal rijk.

Terwijl de dammen openbreken, de dijken scheuren, de zandzakken schaars worden en in prijs verdubbelen, zie je huilende mensen in het ziekenhuis van Ayutthaya smeken om water, stroom en zuurstof voor hun stervende familielid. De ontruiming en hulp kwamen veel te laat op gang want slecht nieuws kwam de politieke roodhemden niet van pas, nu ze net de postjes hadden overgenomen van de geelhemden. Op datzelfde moment tovert een minister ineens zandzakjes te voorschijn uit het niets, maar wel bedrukt met zijn naam...

Het stroomgebied van de Chayo Praia is een theater vol pijnlijke taferelen. De rottende rijst op de lager gelegen velden van het stroomgebied van de Mekong zijn klein zeer, vergeleken met angst en ziekte rond de andere rivier. Ik hoor de politie van Phon Phisai omroepen dat overmorgen het Naga Fireball Festival losbarst. De commandant heeft besloten om de driebaansweg voor 2 dagen te gebruiken als driebaans. Mijn buurman de abt van de Wat Luang tempel, die de reputatie heeft de meeste en grootste vuurballen te krijgen van de waterslang Naga, is in alle staten van Boeddhistische opwinding: hij heeft zelfs de ex monniken opgeroepen om te vegen, dweilen, schrobben, lantaarns aan te sluiten, riolen te heropenen, beelden te soppen. Ik zie de vriendinnen van de nonnen Boeddha’s goudkleurige kleren wassen en strijken. De tuinman moet meer onkruid wieden, de schilder moet de ogen van de Naga’s harder doen blinken.
De schoolmeesters hebben al een week hun leerfabrieken verlaten om zich te wijden aan meer lucratieve zaken, internetwinkels openen voor hun vrouw, verzekeringen verpatsen, hun arbeiders achter de vodden zitten in hun rubberplantage. De verveling slaat toe in mijn straatje, de hele dag door donderende bommetjes.

Morgenochtend schakelt de abt de luidsprekers op zijn hoogste gebouw in. Ik stap dan in mijn truck en koers met laptop en boeken naar een niet ondergelopen
provincie. Een beetje confuus, een beetje weg van het geluk, een beetje Zijn Zonder Zen?