Maar aan de oever van de Mekong heb je chance da't regent, want het is een goede reden om niet te jagen naar een kantoor zonder oor: de zompige paden, de zwalpende brommers, de glijdende auto 's, allemaal zaken die je beter de blik doen richten op de mistige rivier.
Terwijl de monniken om 6 uur door de tempelpoort schrijden voor hun dagelijkse tocht met de bedelnap, rol ik pal ertegenover mijn het hek open en volg met de honden langs de oever. Na de nachtelijke bui is de gewijde grond een immens veld van bloemen takken en blaadjes. Daartussen krioelen vliegen, mieren, slakken en rupsen. Zonder aankondiging breekt de lucht open door de snijdende zon, die de groene en blauwe daken doet oplichten aan de Laotische overkant. De vissers brengen hun vroege buit naar de oever. De eerste kooplui varen naar de markt aan de Thaise zijde. De waarzegger aan de voet van de 36 meter hoge goudkleurige Boedda, glimlacht naar zijn eerste klant van de dag.
Dampen stijgen op tussen de spinnedraden, die de struiken verbinden met de reuzevoeten van de Boedda. Purperen trossen bloemen stralen er kleur heen, waardoor het lijkt alsof de Heilige Monnik op klompen loopt. In de tempelmuren zijn openingen waarin de as bewaard wordt van de voorouders. Die nissen worden afgesloten door een portret van de overledene. Het lijkt een boodschap voor de wandelaar: leef je leven, je hebt er maar 1 tot Grote Gouden Broer je roept! Ik fluit de honden terug voor een ontbijt met liedjes van Willem Vermandere, want we hebben Chance da 't regent.
* intro voor Radio Weesp uitzending
Geen opmerkingen:
Een reactie posten