Het wielt en wriemelt door mijn Thaise straatje.
De provinciale weg 212 van Nong Khai tot Pak Kaat is grotendeels tweebaans, bochtig, hobbelig en omzoomd door eetstalletjes en markten, tempels en scholen. En vooral gevaarlijk door de vele weggetjes naar de boerderijen in het achterland.
Ik dacht druk genoeg om rustig te rijden. Desondanks word je rechts en links tegelijk ingehaald door opgevoerde jankende brommers en rokende motoren van zogenoemde leninghaaien, die dagelijks afbetalingen ophalen bij winkeltjes en stalletjes.
In het dorp zie je ronkende brommers, zachtjes tuffend en stoppend voor de open deuren, voor een praatje. Als de bekende op het achtererf is, gevolgd door een blikkerige tuut. De ratelende oude modellen zijn steevast voor de kapster, maar sinds vorig jaar nemen de hijgende automaten veelal hun plaats in. Vooral op zaterdag bereden door ranke amazones, die hun lange wapperharen laten wassen en knippen.
De driewielers nemen een bijzondere plaats in. Ze zijn snel, wendbaar, brutaal en vaak vol marktbezoekers. De brede karossen met een motor van soms 150cc nemen meer ruimte in dan het fietspad en zijn daardoor vliegende ratelende obstakels. In de stad grommen ze door hun korte bochten de overstekende voetgangers naar de paden.
Voor zonsondergang komen de pronkers en ronkers. De ronkers komen naar de rivier en pruttelen hun gratis commentaar over de waterstand, de visvangst, het drijvende vuil, de kleur van de hemel boven Laos. Anderen zetten hun tweewieler aan de kant om te joggen. Het baantje keert vaak bij de tempel, dus een mooie gelegenheid om bij te kletsen over het weer, het buurtnieuws en de televisie. De pronkers zetten hun baby op hun schoot en rijden showrondjes langs de tempels, traagzaam genoeg om verrukte kreetjes en bewonderende glimlachjes op te vangen.
Het meest opvallend op zondagochtend is de Cycle Club Phon Phisai: in hun wit rood blauwe strakke shirts zoeven ze om zeven uur door het dorp op weg naar de abt om hem de zegen te vragen over hun dagtocht. Feitelijk is het de vereniging van de geslaagde city ondernemers, die een donatie verzorgt. Ik nam al menig jaloerse blik waar: de mensen weten dat dit soort fietsen hier niet te koop is. Ze kosten het fortuin van meer dan duizend euro.
Keuze te over: ratelen, racen, grommen, brommen, zoeven, ronken of pronken: het kan allemaal in mijn straatje tussen Road 212 en de oever van de Mekong.
Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
