Een van de eerste woorden, die ik in Thailand hoorde was Farang, in het noorden uitgesproken als Falang.
Farang is de vrucht die wij guave noemen. Als een grote groene appel met pokdalige schil. Lichtelijk bitter. Van binnen maagdelijk wit. Veel pitten in de kern. Op de markt is de Thaise falang verkrijgbaar onder 1 euro per kilo=drie of vier stuks: "Pen Sitong". Falang is ook de naam en de aanspreektitel van buitenlanders met een witte huid. Zelfs na 6 jaar permanent in de tropen, wordt ik nog geregeld nageroepen: "allo falang". Ik reageer daar niet op.
Een inwoner van Taiwan is dus geen falang. Er werken tienduizenden Thai in Taiwan, niet alleen in fabrieken voor electr(on)ische spullen, maar in de bouw, bijvoorbeeld aan de metro van Taipeh.
Vandaag zag ik voor het eerst "Taiwan Kimdjoe Farangs": in de Makro van Nong Khai. Groter, sappiger, minder zaden, milder en witter dan de Thaise; ook 25 Bath per kilo.
One serveerde ze bij haar eigen recept voor curry met mexikaanse bonen ipv van pindanoten. Ze wenste me " Good appetite my Taiwanese Farang". Je maintiendrai...of toch maar Bon appetit?
Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten