La Bière / Jacques Brel
Een vriendin vroeg me of ik geen spijt heb van de drastische keuzes in mijn leven. Je hebt gestudeerd in Gent, maar vertrok zonder familie en vrienden om te gaan werken in Amsterdam. Dertig jaar later heb je opnieuw alles en iedereen achtergelaten en bent met een paar koffers naar Bangkok vertrokken. Ja, beaam ik, het klinkt nogal radicaal, maar het waren geen oprispingen. Het is zoals met geboortes en overlijdens, gewonnen en verloren vriendschappen, groeiende en krakende liefdes. De ene keer zie je het zwierig aankomen, de andere keer is het een brokkelige geschiedenis of een zware hap, maar het is ook denken en delen, dralen en dromen.
Naar mijn gevoel ben ik jaren bezig geweest met de voorbereiding van elke keuze. Vanuit Gent was ik in lektuur, beeld en gedachte vaak in Amsterdam. Toen ik in Amsterdam het gevoel kreeg, dat ik genoeg gewerkt had, ben ik elke vakantie door Azie gereisd om te proeven en te zoeken.
Ik merk nu in Thailand, dat ik ongemerkt mijn mentale bagage, ook onder de arm had. Hoewel ik geen platen of cd’s meegenomen heb, klinkt in deze kamer vaak de vertrouwde stem van Jacques Brel en Willem Vermandere. En ja, een kast vol Hugo Claus, aan de muur posters van Ensor en Permeke, iconen uit Cyprus, panoramafoto’s van de Hymalaya. En ik vergeet de souvenirs uit India, Sri Lanka, Nepal, Pakistan en Vietnam niet.
Het meest opvallende is het voorouderaltaar en het diploma van mijn vader bij de deur van dit tuinhuisje, waar ik elke dag een trappistje drink op het geluk niks te moeten missen, omdat ik alles heb.
Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
