Quand on n’a que l’amour
Indien je alleen maar de liefde hebt als bestaansmiddel, zo zingt Brel, dan kan je vele hindernissen overwinnen, ja, kan de wereldbol zelf liefde schenken. Ik weet niet of Brel ooit in Thailand gezongen heeft, maar ik weet wel waarheen mijn gedachten zouden zweven tijdens zo een concert.
De glimlach mag dan Thailands herkenningsteken zijn, ook liefdeloosheid is hier een sterk merk.
Ik zie het in de duizenden massagesalons in Bangkok, die verkooppunten zijn voor heel wat meer dan het gevleugelde handwerk. Ik voel het aan de blik van de ontelbare vrouwen, die noodgedwongen hun kleinkinderen opvoeden met een minimum, omdat hun papa en mama geen geld meer sturen uit betere oorden. Ik merk het aan diegenen, die slachtoffer geworden zijn van bruut geweld, maar vaststellen dat de daders vrij rondlopen omdat ze wel geld hebben.
Ik woon inmiddels zes jaar in dit Theater Van De Glimlach. Ik geniet ondertussen van de voorstelling, die Thailand genoemd wordt.
Maar ik wou dat ik de sjiekste stoel van deze voorstelling in Bangkok kon betalen met de liefde als betaalmiddel.
* intro voor een Radio Weesp uitzending
Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten