In mijn studententijd hoorde ik vaak de uitdrukking “een nieuwe lente, een nieuw lief ”...en het was voor velen een rake omschrijving van het zestiger jaren gevoel waarin San Francisco de bloemenhoofdstad van de liefde was.
Maar ik was zo stom om meer aandacht te hebben voor Marx en Lenin, voor Mao en Trotsky...en dat was net zo aantrekkelijk als frieten zonder mayonaise in de mensa.
Het was pas tijdens mijn eerste job, dat ik ontdekte dat ik meer geleerd had door politiek activisme in Gent dan door te luisteren naar proffen.
Ondertussen had ik nog geen lief, laat staan dat ik er jaarlijks een versleet, maar uiteindelijk ging de lente dan toch kriebelen en kroelen en kon ik beginnen met het echte leven, soms met maar vooral ook veel zonder lief.
Marx en Engels, Mao en Trotsky heb ik snel afgezworen, de collegezalen verruild voor boeken en twitter...en de achterstand in de liefde opgehaald in Thailand.
Lentegevoel is voor mij terugkijken, niet verlangen naar een nieuw lief, maar nagenieten van oude liefdes, al zijn zijn sommige inmiddels verworden of verworpen.
Wanneer de monniken reciteren in de tempel naast mijn huis, denk aan de gregoriaanse muziek die klonk in de sixtijnse kapel.
Wanneer Kaddafi wauwelt over de gekke Sarkozy, denk ik aan de griezels die het communisme heeft voortgebracht.
Wanneer de lente openbarst denk ik aan de vele bloemen die ik heb mogen plukken tijdens zomers van leven en liefde.
Student, taxi chauffeur en wereldwinkelier in Gent, maatschappelijk werker in Amsterdam, fotograaf langs de Thaise en Laotische oevers van de Mekong.
