De vergadering van de Vlaamse Studenten Vakbond eindigde in wrange verhalen over despotische dekanen en patserige professoren. Ook toen al vond ik vergaderingen vervelend. Maar de beloning mocht er zijn, met de Gentse groep naar mijn eerste kelderconcert.
Het zaaltje in de Brusselse Marollen spuwde welriekende rook naar de afdalende binnenkomers. Teruggetrokken achter een pilaarvormige actieleider, zwom ik in de muziek, vollopend met droom en drang.
Verzoeknummers welkom, zei de presentator. Ik schrok wakker en riep meteen "J´attendrai". Ik had het Dalida horen zingen op de lange golf van Radio Europe. De saxofonist zette donker in, bijna rochelend als haar vertolking van Gigi l´amoroso. Ook al zo een weemoedig lied over de terugkeer van haar ontrouwe maar o zo tedere geliefde.
Een lief leven later, kijk ik vanaf mijn hometrainer naar de tv, een schitterende docu over Jimmy Rosenberg, een tragische telg uit de muzikale zigeunerfamilie. Net zoals zijn verre neef Django Reinhardt, een hemels improvisator.
Onder de strepen van mijn strakke wenkbrauwen, kleuren mijn ogen nat. Mijn ogen reageren vochtig, mijn benen vallen stil. Waarom begin ik half te happen naar oude zuchten? Misschien om het verlies van mijn onschuld, misschien omdat ik het wachten heb opgegeven?
* intro voor een Radio Weesp uitzending
Geen opmerkingen:
Een reactie posten